Tur dia mi ta pèrdè

Fred de Haas, tekst, vertaling / bewerking

Bron: Antilliaans Dagblad, zaterdag 23 mei 2020

deel 1 – deel 2 – deel 3 – deel 4 – deel 5 – deel 6 – deel 7 – deel  8 – deel 9 – deel 10 – deel 11 – deel 12

Frida Domacassé

Frida Domacassé (Aruba, 1938) schrijft, behalve in het Nederlands, ook gedichten in haar moedertaal, het Papiaments.
Op oudere leeftijd kijkt zij terug op de tijd van haar jeugd die werd opgevrolijkt door het getinkel van het orgeltje, door een omgeving waar de geur hing van ruku en lamoengras, waar de zee nooit ver weg was en de vissers hun volle netten binnenhaalden.

Pas veel later begrijpt ze hoe belangrijk de taal van de palmboom en het geluid van de krekels was. Maar het leven dwingt je afscheid te nemen van de schommelstoel waar vader uit verdwenen is en van de citroentjes die niet meer door de hand van moeder wij allemaal ingehaald door worden geplukt.
Zo worden wij allemaal ingehaald door de Tijd.

^[1] Bron: Frida Winklaar Domacassé (1938)