Kathy Anita de Vries-de Graaf
Wijsheidsweb, 13 juni 2020
Het beschermen van de kwetsbaren in onze samenleving door middel van isolatie heeft tot ethische dilemma’s geleid. Waar liggen de grenzen van deze ook wel genoemde duivelse dilemma’s? Een heel moeilijk scharnierpunt. Welk criterium hanteren wij om grenzen aan te kunnen geven? Naast statistische zijn nu ook kwalitatieve criteria van groot belang.
Het kwalitatieve criterium wat mij hier echt op zijn plaats lijkt, is lijdensdruk. Natuurlijk is het een goede zaak mensen te willen beschermen tegen deze pandemie, maar…
Mensen isoleren op deze leeftijd is nog iets anders dan wanneer je jonger bent, meer veerkracht hebt en bovendien heel belangrijk, nog toekomstgericht kunt zijn.
De toekomst van deze kwetsbare groep ligt in de kwaliteit van de beleving van het nu…
In nabijheid en verbinding met diegenen die hem of haar zo lief zijn.
Dat is ook waardoor hun immuunsysteem oplaadt en zich versterkt. Hoe belangrijk is dat. Er zijn ouderen die zich al drie maanden in deze quarantaine bevinden. Zoals Erik J. O. Kompagne, klinisch ethicus aan de Erasmus Universiteit zegt,
Uit vele studies weten wij dat de fysieke en psychologische impact van quarantaine dramatisch is. Er is altijd negatief effect.[1]
Wanneer de lijdensdruk te groot wordt, wordt het vermogen om nog te kunnen en willen leven aangetast. Aan deze criteria kan en mag niet bij voortduring voorbij worden gegaan. De balans tussen lijdensdruk en vermogen slaat door, dit is al gebeurd op verschillende plekken en in verschillende tehuizen.
Er is een advies van het RIVM uitgegaan, dit was geen bindende overeenkomst. Nu ligt de strengheid van het doorvoeren van de quarantaine regels bij het beleid van de directies in de verpleegtehuizen. Hun taak is het nu om stil te staan bij het lijden, want hun lijden, het lijden van de kwetsbaren is letterlijk verstild in eenzaamheid.
Aan hen is immers niets gevraagd.
[1] Ethicus dr. Erwin Kompagne in zijn blog op 11 mei 2020
