L’essentiel est invisible pour les yeux, on ne voit bien qu’avec le cœur.
Antoine de Saint-Exupery
Kathy Anita de Vries-de Graaf
Ik streel de hand van mijn 99 jarige pianolerares en druk er een kus op, hoeveel noten hebben die prachtige vingers door de tijd heen gespeeld … Ik breng haar terug naar het RSH na een van onze heerlijke zondagen,
Haar ogen staren wat in de verte, het laatste weekend dat zij bij mij is zegt zij:
ik ben hier alleen nog fysiek aanwezig, geestelijk niet meer …
De lange uren alleen in haar kamer hebben haar op een dwaalspoor gebracht. Behalve de zondagen zijn alle dagen gelijk en verliest zij de namen van de dagen wat uit het oog.
Soms valt zij in slaap en belt mij daarna wat verschrikt op om samen het wat uit elkaar gevallen ritme van de dag weer te herstellen.
En toch, elke zondag opnieuw voltrekt zich het wonder: achter de vleugel zie ik haar wezen opbloeien. Ik kijk haar van opzij aan en zie haar langzaam leeftijdloos worden. Dit is dus haar elixer wat daadwerkelijk leven geeft, ik heb haar door de jaren heen leren verstaan, de klanken verbinden ons in een sfeer van harmonie.
Haar aanwijzingen zijn zo doorwrocht en worden geput uit een geest die bijna overloopt van muzikale gedachten. Het is een feest, ik luister naar haar en voel hoe langzamerhand de muzikale patronen onder mijn vingers tot leven komen.
Misschien zijn we daadwerkelijk vergeten dat de kwaliteit van zijn dit stukje leven op aarde zo verrijkt en daardoor ons immuunsysteem zoveel sterker weer maakt.
Het zijn achter haar instrument was een momentum van bezieling in de tijd, het daarin volledig gekend en herkend worden behoorde tot het mogen stappen in en daarmee het delen van haar eigenheid.
Na de les voelen wij ons beide rustig en gelukkig. Wij genieten van een heerlijke kop koffie en peinzen samen nog wat na.
Zij geeft mij zoveel en door in staat te zijn dit nu eindelijk in zijn geheel te mogen en kunnen absorberen geef ik haar tegelijkertijd iets terug.
Zij resoneert in mijn ziel en door mijn tranen heen ben ik zo dankbaar dat wij elkaar zo nabij mochten zijn.
