Kathy Anita de Vries-de Graaf
Wijsheidsweb, 15 augustus 2019, Opgedragen aan mijn Marco, poëtisch proza
Met lichte tred liep hij over de aarde die doordrenkt was van vocht … en zwaarte.
Het waren zijn gedachten, helder en scherp, die hem voort deden gaan. De twijfel die hem had doen wanhopen scheen als uitgebannen. Zijn pad was als een streep van licht, het leek hem of hij vleugels had. Vleugels die de zwaartekracht van de aarde konden weerstaan. Was dit werkelijk mogelijk?
Hij spon al zijn gedachten uit, niet plotseling waren zij gekomen. Nee, als lange draden waren zij geweven door het werk van jaren, door het aanvoelen van leemtes die niet meer konden worden opgevuld. Het moeilijkst echter was dat hij de enige leek die zag … .
Een ziener? Een visionair? Nee, nee, dat wilde hij niet zijn. Hij wilde slechts de aandacht brengen, daar waar geen aandacht was, het licht daar laten schijnen waar het nog donker was.
Zodat die ander wel kon onderscheiden, dat, dat moest toch mogelijk zijn? Wat betekende dat? Wat moest hij doen? Hij moest die lichtende gedachten strikken.
Hij moest ze vangen, een voor een. Hij moest ze vangen in de taal. Taal viel uiteen in woorden, soms mooi en soms welluidend, maar ook konden zij breken met het geluid van scherven die vielen op de bodem van een zwijgend hart.
Nee, hij zou wel woorden vinden die de gedachten niet belemmerden, maar ruimte schiepen om die ander, die niet nog hoorde, niet nog zag, binnen te laten in een voor hem of haar nog onbekende wereld.
Ja, zo zou het gaan, dat was een zekerheid.
Hij had gelijk, ook dat was waar. Maar niet nog wist hij hoe het pad dat slechts een streep van licht was hem wel voort deed gaan, maar voor de ander boog de streep zich slechts in schaduw, in de donkerte van aarde die nog vochtig was.
[1] Bron: Aurora Australis Tasmania, Southwest National Park
