Kathy Anita de Vries-de Graaf
Wijsheidsweb, mei 2020
Elk maatschappelijk initiatief dat wordt genomen is betrokken bij een smallere of bredere doelgroep. Maar in hoeverre zijn initiator en doelgroep werkelijk met elkaar verbonden?
In die zin dat geluisterd wordt naar de belangen van de doelgroep en tevens (eventueel in gradaties) tegemoetgekomen wordt aan hun specifieke behoeftes.
Een nauwkeurige afweging van verschillende belangen is bij elk te nemen initiatief onontbeerlijk.
Wanneer de weegschaal teveel overhelt naar een bepaalde kant is het evenwicht al verstoord, wat altijd repercussies heeft naar of de een of de ander.
Wat weet een initiator van zijn doelgroep, wat zijn de kenmerken van zijn doelgroep? Wetten en regelgeving, aanvragen voor subsidies kunnen van buitenaf roet in het eten gooien, waarbij altijd de vraag op moet komen wiens belangen hier gediend worden.
Kortom een hulpmiddel kan zijn het besef dat efficiëntie wortelt in de essentie, in dat wat essentieel is. Alles wat daar van afleidt betekent verlies, verlies van tijd, verliezen op financieel gebied, uiteindelijk van mankracht en ga zo maar door.
Zijn we met onze Smart-doelstellingen dan toch van een juiste inschatting van de werkelijkheid afgedreven?[1]
Wanneer deze afstemming op grote schaal mis gaat en de plannen al in een vergevorderd stadium naar buiten toe worden gemanifesteerd, is de schade vaak onomkeerbaar. Dan is elke poging tot herstel niet meer of minder dan een lapmiddel.
Een voorbeeld hiervan zijn zeker de kwetsbare ouderen in onze samenleving. Hoe wordt aan hun behoeftes voldaan in een samenleving die bij voortduring gericht is op productie en overproductie, waar tempo een essentiële rol speelt en de mens dwingt mee te gaan in ontwikkelingen die niet altijd de zijne of de hare zijn?
Om een voorbeeld te geven citeer ik Anne-Mei The, o.a. onderzoeker, wetenschapper, jurist, schrijver, consultant en initiatiefnemer.
De zorg voor mensen met dementie en hun mantelzorgers kan met ogenschijnlijk kleine veranderingen enorm verbeteren, maar het zorgstelsel is weerbarstig als schokbeton.
Misschien noodzaakt dit alles ons tot herbezinning op het menszijn in zijn uniciteit. Op herwaardering van de universele aspecten van waarden en normen, die per cultuur kunnen verschillen in onze zo gedifferentieerde samenleving. Misschien leidt dit in een nieuw decennium tot een heroriëntatie op onszelf in relatie tot de ander, met de ander bedoel ik in deze tekst, de doelgroep.
Noten
[1] Smart doelstellingen: specifiek, meetbaar, acceptabel, realistisch en tijdgebonden
[2] Bron: Auguste Deter, first described patient with Alzheimer’s Disease in November 1901.
