Kathy Anita de Vries-de Graaf
Uit: De Vries, K.A. (2015) Fragmenten van rouw en troost; Touches of grace — Of de hemel naar de aarde brengen. Leeuwarden: Elikser Uitgeverij.
Toen Hij tot zijn Heer riep in verborgen aanroeping.
Hij zeide: Mijn Heer, ik ben een,
wiens beenderen zwak zijn geworden en wiens hoofd glanzend wit is geworden.
En ik ben in mijn aanroep tot U, mijn Heer, niet ongelukkig geweest.
Sura 19, vers 3 en 4 uit de Koran[1]
Kwetsbaarheid hoort bij het leven. Het moment van onze geboorte is een indalen in kwetsbaarheid. Het vraagt moed om dit onder ogen te zien. Wanneer ik mijn gedachten over dit onderwerp laat gaan, denk ik, dat alleen de mysticus of iemand met een mystieke inslag in staat is om kwetsbaarheid als een kostbare kwaliteit te zien.
Doordat het ons in contact brengt met de fragiliteit, met de broosheid van het leven hier op aarde, gunt het ons tegelijkertijd ook een blik of een doorkijkje op de transparantie. Het betekent eigenlijk dat wij onze blik als het ware moeten verlengen tot het punt waar de kwetsbaarheid raakt aan de transparantie.
Wat gebeurt er of kan er gebeuren op dat moment?
Juist dan is het mogelijk iets van ons zieleleven te kunnen waarnemen.
Daarmee kan de kwetsbaarheid de voorwaarden scheppen ons weer opnieuw bewust te worden wie wij werkelijk zijn. En … wat ons zijn hier op aarde betekent.
Zij die op de drempel staan van leven en dood,
Bejegen hen met liefde en respect,
In hen kunnen wij de transparantie van de kwetsbaarheid bespeuren.
Sura 19, vers 3 en 4 uit de Koran
Noten
[1] vrij vertaald door Jaap Dekker
[2] Bron: Gedecoreerd kaft van Arabische Koran
