Ameen Carp
De Soefi-gedachte, 2010-06
Voor Hazrat Inayat Khan was het leven een goddelijk gebeuren. God als schepper, of scheppende intelligentie, zendt zielen uit, die door diverse sferen heen reizen en na hun afscheid van de aardesfeer weer terugreizen naar de oerbron, het einddoel. In deze visie is zelfdoding een ernstige inbreuk op een goddelijk proces.
Er zijn vele korte referenties naar zelfdoding in het rijke oeuvre van de Soefileraar te vinden, achttien in het totaal, maar hier wil ik mij beperken tot drie uitspraken, die zijn zienswijze illustreren.
In een toespraak tot cherags op 9 augustus 1925 vinden we:
“Vraag: Waarom is het niet raadzaam jezelf te doden?
Antwoord: Het is een zwakte. Sterk zijn betekent alles te aanvaarden wat op je weg komt, wat het ook is. Misschien dat er door pijn en lijden iets ontstaat watje karakter ontwikkelt. Afgezien daarvan geeft het leven zoveel datje leven waardevol maakt, als je het maar kunt zien en waarderen. Degene die het leven niet op deze wijze ziet en maar één ding ziet en daardoor in dat ene ding blijft steken en dan zegt: ‘alles is van geen nut: dat is een heel beperkte visie van het leven’.”
In Volume 7, blz. 193 lezen wij in het hoofdstuk ‘De wijsheid van de ziel’:
“Onze wanhoop, onze depressies, ons verdriet, onze zorgen kunnen ontelbare oorzaken hebben. Maar daarachter is er één oorzaak en die is, dat onze ziel ernaar verlangt eens vrij te zijn en dat de dood ons dit misschien kan geven. Mensen plegen vaak zelfmoord in de hoop zodoende vrij te zijn. Soms denkt men dat als men los is van alle mensen, dit vrijheid schenkt. Maar men weet niet, dat wat men ook doet om uit een bepaalde situatie te komen, men nog niet vrij is, want het eigen zelf is nog gevangen. Los van alle situaties die ons de indruk geven gevangen te zijn: zelfs ons eigen zelf is een gevangene, wij zijn in ons eigen zelf gevangen.”
En tenslotte in Vol. 8, pag. 102 en 103:
“Er bestaat geen risico dat een mens die ernaar streeft om zelfloos te worden de prooi zal worden van de levensomstandigheden, want alle kracht en wijsheid komen uit volmaaktheid voor. De afwezigheid van volmaaktheid is de tragedie van het leven. De mens die zich aan zichzelf vastklampt is een belasting voor de aarde. De aarde kan gemakkelijk bergen dragen, maar de egoïstische mens vraagt meer. En wat gebeurt er dan tenslotte? Zelfs zijn eigen ziel kan deze mens niet verdragen. Daarom plegen velen zelfmoord. Zelfdoding is als het verbreken van twee dingen die met elkaar verbonden zijn. Het betekent het bewust verbreken van wat bedoeld is met elkaar verbonden te zijn. Het was de bedoeling van het leven om iets te bereiken en door het verbreken van de twee delen, zijn deze verstoten van het voorrecht dat te bereiken wat het lot voor hen had voorzien.
Maar de roep van het zelf werd zo zwaar voor de ziel, dat zij zich hiervan wenste te bevrijden. Jezus Christus refereerde hieraan toen hij zei: ‘Gezegend zijn de armen van geest’. Wat betekent dit? Het betekent het ego, dat uitgewist is.”
Ziehier drie citaten over zelfdoding, die alle drie een ander aspect ervan belichten en duidelijk illustreren waarom de Soefileraar meende dat zelfdoding ongewenst is.
