Susanne van Lent
Uit: Pabode, intern blad van de Pabo-opleiding HAN, mei 2017
De student, Jan, neemt afscheid van zijn stageklas en staat samen met de mentor voor de klas.
Hij krijgt een mooi ingepakt cadeau overhandigd van twee leerlingen als bedankje.
Het is een boekje waarin ieder kind iets voor hem heeft geschreven. Op de voorkant prijkt een foto van de hele klas dat gemaakt is tijdens hun schooluitje.
Jan bladert door het boekje terwijl een kind opmerkt: “Jan, ik denk niet dat ik op de foto sta”.
De mentor: “Waar was jij dan toen die foto genomen werd?”
De jongen kleurt en terwijl hij zijn hoofd buigt vertelt hij dat hij samen met een paar vrienden nog ergens aan het spelen was.
De mentor reageert met een glimlach en zegt dat Jan hem heus niet zal vergeten.
Ik ben ontroerd door de oprechtheid van deze jongen om gezien te willen worden waarbij hij een kleine bekentenis op de koop toeneemt.
Het doet mij denken aan mijn eigen kippenvel een paar dagen geleden toen ik, nadat ik naar onze NRC-bezorger had gezwaaid, een luidkeels “Hallo Susan” met een zwaar Afrikaans accent hoorde. Met een glimlach van oor tot oor fiets ik naar de stad.
Alle werkelijke leven is ontmoeting (Buber) is de spreuk van vandaag op de Bildungskalender.
“Ich werde am Du”.
[1] Bron: Dion als krantenbezorger
