Wim Lamfers
Dat een politieman voor recht en gerechtigheid staat is in menig land (ook in Europa) een illusie.
In landen vol onrecht en armoede krijg je vooral vlak voor het weekend een boete, omdat de politieman extra zakgeld wil hebben voor een leuk weekend. Vragen naar de reden van de boete of om een bewijs dat je te hard hebt gereden heeft geen zin. Door ter plekke te betalen kan je nog wel eens afdingen.
Verwacht na een diefstal niet dat de dief wordt gepakt. Menig politieman werkt samen met criminelen of zet zelf geregeld een kraakje. Corrupte ambtenaren van justitie zijn heel gewoon. Aangifte doet men alleen voor de verzekering, niet in de hoop dat er iets wordt opgelost.
Corrupte politieagenten treden niet op tegen machtige lieden of tegen leden van machtige groepen in de samenleving. Zij betalen op de markt niet voor aankopen of en ook niet voor drankjes of maaltijden. De horeca moet de politie immers te vriend houden. Er zijn zelfs agenten die protectiegeld vangen of bij de vele controles in ruil voor smeergeld een oogje dichtknijpen.
Tegen demonstranten treden politieagenten wel keihard op. Beseffen zij niet dat ze zich zodoende in dienst stellen van de belangen van de machthebbers in plaats van het volk te dienen? Zich afvragen of de overheid het bij het rechte eind heeft schijnt te veel gevraagd te zijn van veel overheidsdienaren.
Zelfverzekerd loopt de politieman rond, trots als een pauw als hij is op zijn uniform (waar menige vrouw voor valt). Hij straalt macht uit en gedraagt zich dan ook autoritair. Hij is echter geen autoriteit, want hij geniet geen gezag.
Maar al te vaak zijn agenten domoren, die echter met boerenslimheid naast hun (te hoge) salaris aan extraatjes weten te komen. Macht en machtsmisbruik liggen (te) dicht bij elkaar. Daardoor genieten politieagenten geen vertrouwen en geen gezag onder de bevolking. Ter compensatie is menig politieagent doctor op basis van een proefschrift vol plagiaat, dankzij de politieacademie. Menig politicus komt dankzij kopiëren ook aan een doctorstitel in landen waarin corruptie wijdvertakt is.
Dit alles zorgt er voor dat menig burger bang is voor de politie, temeer daar het niet ongewoon is dat men ten onrechte een boete krijgt of op het politiebureau in elkaar wordt geslagen of verkracht. De politiemacht is immers een machocultuur waarin voor slapjanussen geen plaats is.
Politiemannen zijn in overheidsdienst, maar dat betekent lang niet altijd dat zij zich in dienst stellen van de burger. Agenten die voor burgers klaarstaan, hen helpen, het recht dienen zijn in heel wat landen, die geen rechtsstaat zijn, een uitzondering.
Waar je in zulke landen je recht haalt is een groot mysterie, omdat men binnen de rechterlijke macht corruptie ook heel gewoon vindt. Processen slepen zich jarenlang voort in de hoop dat mensen ontmoedigd raken en de zaak maar laten rusten. Wie de rechter het meeste geld toeschuift, wint de zaak. Rechters en politieagenten met (te) hoge inkomens en pensioenen zijn in landen die geen rechtsstaat zijn de gewoonste zaak van de wereld. Daaraan iets proberen te veranderen is onbegonnen werk, dat alleen maar veel frustraties en alom tegenwerking oplevert.
