Susanne van Lent
Uit: Pabode, intern blad van de Pabo-opleiding HAN
Vanavond app ik mijn collega Sandra om haar te complimenteren met haar prachtige reflectie die ze deelde tijdens een bijeenkomst vanmiddag.
Terwijl ik dat doe zet mijn man koffie.
Ik stuur haar een paar berichtjes met de onmisbare smileys ter afsluiting en ondertussen is de koffie klaar.
Ik zie nog net dat Sandra online is en voor mijn ogen worden de vinkjes blauw.
Ik sluit mijn mobiel af, ga aan tafel zitten en leg mijn telefoon binnen handbereik.
Het koffiemoment is een soort van heilig moment voor ons maar toch heb ik de neiging in een onbewaakt ogenblik als mijn man de chocola pakt te kijken naar haar reactie.
Ik houd me in en we praten over de dag. Een stukje van mijn hoofd blijft bij Sandra.
Ik realiseer me dat ik dit vaker heb. Ik voel me ongemakkelijk omdat ik dan uit contact ga.
Terwijl ik het laatste restje schuim oplepel van mijn espresso macchiato kom ik lachend tot de conclusie dat dit toch wel de omgekeerde wereld is en zeg tegen mijn man dat het weer een heerlijk kopje koffie was.
[1] Bron: Espresso macchiato
