Rosalie de Wildt
WW knipoog 45, 18 juni 2023
Half elf
“Goeiemorgen allemaal”, klonk de opgewekte stem, ”tweede ronde!”. Een bonkige vrouw rolde een rinkelende koffiekar naar binnen. Haar stevige gezondheidssandalen wisselden elkaar in een krachtig tempo af. De vrijwilligster spiedde over de pluizige hoofden heen de namaakhuiskamer rond. Ze vond het prettig te merken hoe de verse koffie de laatste vlagen urinegeur verdrong. De wasbeurten waren een half uur daarvoor zo’n beetje afgerond en de gebruikte luiers bevonden zich in een stalen container aan het eind van de gang, als grote bedorven sardines in blik.
Buiten zongen de vogels, hierbinnen moest ook weer een dag geleefd worden.
Er waren bewoonsters die hun hoofd nog konden optillen. Een enkele bevende hand schoof zelf een kopje naar voren en hier en daar toverde iemand een grijns om de rimpelige mond. Achterin aan één van de ronde tafels hingen drie magere vrouwen met hun voorhoofd op het tafelblad. De vierde blikte kwaad rond. Ze was erg lastig, want ze begreep alles nog. Daarom wilde ze steeds maar naar bed, maar dat stond niet in het dagprogramma.
Het was nu gezellig koffiedrinken geblazen.
Elf uur
“Gaat u maar zitten, het is alweer gebeurd. Beetje duizelig? Dat gaat zo over.” Stevig boende de blozende specialist zijn handen. De klus was weer geklaard en de meter tikte door. Nog zes stuks vandaag, voor het weekend weer begon. De vrouw zat op het randje van het hoge bed. Als een kind bungelde ze wat met haar benen. Haar lege buik deed pijn.
“Dit was een verstandige beslissing”, echode het door haar hoofd. Het zou echt niet gekund hebben. “Komt u nog maar even mee voor een kopje koffie”, plichtpleegde de ruim gesalarieerde verpleeghulp en voerde de mislukte moeder af naar het bijkomkamertje. Daar dronk ze dan koffie voor ze weer door moest gaan. Na het bakje troost kreeg ze haar handtasje weer terug. Ze klemde zich vast aan dat vertrouwde en onbezoedelde eigendommetje.
In de aangrenzende praktijkkamer hoorde ze de onontbeerlijke apparatuur weer in het stalen bakje kletteren. Snel goot ze haar laatste restje koffie naar binnen. Ze moest nu voortmaken want een andere vrouw had er straks ook recht op om even bij te komen.
Half twaaf
Het pand was schitterend en de spreekkamer rook naar boenwas.
Tegenover de hulpbehoevende nipte de geleerde man in een ontspannen houding aan zijn ochtendkoffie. Hij wachtte rustig af, de dag was nog lang.
De zenuwpatiënte moest nu praten. Dat scheen te helpen tegen het lijden.
Zij hakkelde wat over duizeligheid en onrust. Over angst en machteloosheid.
De hoogstaande arts die al deze verschijnselen uit zijn praktijk uit en te na kende maar gelukkig zelf nergens last van had, zette zijn koffiekopje neer naast het doosje met de papieren zakdoekjes en probeerde een verveelde zucht weg te glimlachen.
Tenslotte was het zijn boterham en zijn huidige vrouw had hem net meegedeeld dat ze een peperdure laserbehandeling wilde ondergaan om haar nauwelijks aanwezige rimpels weg te laten branden.
Dat viel hem toch een beetje tegen van de veel jongere ex-patiënte waar hij een paar jaar geleden mee trouwde omdat ze hem zo erg nodig leek te hebben. Geboeid staarde de gepromoveerde medicus naar zijn ouder wordende handen. En prees zich gelukkig dat hij als echte vakman de mid-life crisis zo effectief had kunnen bezweren.
En onze verwarde vrouw, die niet veel van het leven scheen te begrijpen, praatte maar door. Zij dacht toch werkelijk dat je geen psychiater kon worden zonder wezenlijk in staat te zijn mee te leven met andere mensen.
Twaalf uur
Op het kille operatiebed lag een kind. Een meisje van achttien.
Ze was er erg aan toe en leefde al jaren in een hel. Vandaag zou ze gered worden. Door die gladde gebronsde man in die spierwitte jas.
Een afgestudeerd medicus, die vanzelfsprekend de eed van Hippocrates hoog in het vaandel had staan. Je kon de rechtschapenheid trouwens van zijn gezicht lezen; hij was het die de zieken genas en ze hun bestaansrecht terug schonk.
Het wit weggetrokken meisje blikte nog eenmaal omhoog naar de hoogstaande hulpverlener voor ze wegzakte in onmacht. Onze kundige vertegenwoordiger van de medische stand beroerde met lenige vingers een vlijmscherp scalpelletje en kerfde met één vloeiend gebaar een verse snee bloed in het jonge vlees, direct onder de kerngezonde prille linkerborst van zijn slachtoffer.
Voor je het wist lag het hele hapje open en kon hij al met zijn rubberen hand tot onder de tepel graaien. De fraaie operatieassistente, die vanwege haar prettige uiterlijk, bij het sollicitatiegesprek naar deze bevoorrechte functie met kop en schouders boven haar medezusters uitstak, stond al klaar met het eerste boterhamzakje met siliconen gelei.
Haar ogen lichtten op omdat ze alweer getuige mocht zijn van de vaardigheid van haar aantrekkelijke superieur. Wat een uitstraling had die man toch!
Tevreden rook ze de geur van de door haar exact op tijd vers gezette koffie. In haar hand hield ze het laatste drilzakje van deze ochtend. De fijne middagpauze was nabij.
Ze rechtte haar mooie rug en stak haar volmaakte C-cup een beetje naar hem toe.
Een vrouw mocht geen kans in het leven voorbij laten gaan.
Noten
[1] Bron: Coffee break – foto Kenny Louie
[2] Bron: Borstimplantaten met siliconengel-vulling – foto FDA
