Rosalie de Wildt
WW knipoog 30
Vorig jaar kocht ik een nieuw dekbed en trakteerde mezelf daarbij op een vulling van natuurlijk eendendons. Heerlijk licht en toch warm genoeg. Me zeer bewust van mijn bijdrage, hoe bescheiden ook, aan het redden van de wereld had ik bovendien de plasticindustrie met zijn synthetische vullingen toch maar mooi omzeild.
Weer een beetje minder viezigheid in ons milieu!!
De hele winter lag ik uiterst tevreden onder mijn hoes met luipaardprintje totdat ik deze week een rauw stukje film op de televisie langs zag komen. Daar werd, met stiekem opgenomen beelden, getoond hoe de lieve eenden, die met z’n allen mijn dons zo grootmoedig geleverd leken te hebben, in groepjes van vijf of zes op een hoop gesmeten werden nadat ze een tijdje aan hun nek rondgezwaaid waren door opgewekte, hardwerkende eendenboeren.
Ze lagen met z’n honderden te spartelen in een laadbak met in het vooruitzicht totale epluchage, soms verdoofd maar meestal erg wakker en in doodsangst voor de volgende scheut van die vreselijke pijn. Trek zelf maar eens een plukje haren uit je hoofd om wat dichter bij zo’n beleving te komen…
Mag dat allemaal? En het antwoord is: ja, dat mag…
Net als het kweken van vervette ganzenlevers en het hun rechtmatige eigenaars door de strot drukken van verdacht voedsel dat daar via een trechter ingegoten werd.
En net als het kogelrond mesten van kalfjes in kisten en, nog voordat ze hun eerste stapjes deden, het mes erin zetten ten faveure van onze overheerlijke kalfsworst.
En, laten we het vooral niet vergeten, wat ook mag is het fokken van tienduizenden kleine coronanertsjes die aan elkaar genaaid zulke mooie bontmantels maken.
Daarnaast mogen trouwens ook duizenden kinderen in natte en tochtige vluchtelingenkampen verblijven en oude mensen mogen tegenwoordig ook weer lekker lang thuis aanmodderen totdat ze, bij voldoende krakkemikkigheid, het volste recht hebben om te vragen naar iemand die hun leven voldoende voltooid vindt.
Er mag eigenlijk best veel als je er goed op gaat letten…
