Niek van den Raad
Uit: De passie van pen en penseel
hier eindigt mijn reis
de wegen achter mij
zijn niet meer van belang
het waren slechts kronkelige paden
op weg naar dit landschap
waarin mijn laatste rustplaats ligt
hier leg ik mijn bagage af
ga op zoek naar een plek
om me te nestelen
het liefst halverwege de berg
met dagelijks uitzicht op
de onbekende vallei voor mij
en in de verte
de vage contouren
van de berg Fuji
Uit: Woord en als schuilplaats
De wind
Soms voert de wind,
op kleine witte wolken
beelden van jouw leven aan,
zo mild, zo heel,
ingehouden ademend
zie ik ze wegdrijven,
tot voorbij de horizon,
het is goed
af en toe de wind
een verhaal over
Uit: Met onbekende bestemming
Tussentijd
als de was is geklaard
voeten rusten in de aarde
armen zonnebaden in haar schoot
ogen voorbij de horizon reiken
op zoek naar dat wat
de wind eens weg nam
haar hart luistert naar de stilte
voordat de tussentijd is opgedroogd
ontspruiten in de oase
van deze kleine wereld
nieuwe redenen morgen
uit wandelen te gaan
vangen ogen beelden
uit het onbewuste
de moeite waard om toe
te laten tot het nu
vooral herinneringen
aan minnaars
die dromen zaaiden
en zoals de wind
de was droogt
waait de ruis
uit haar hoofd
ontstaat ruimte voor
nieuwe herinneringen
Uit: Water wiegt stilte
Inbedden
te midden van miljarden bomen
en ruige witbestoven bergen
ruist een smalle bergbeek
haar milde geluid
verfrist mijn diepste bron
lost de korst vervreemding op
die als een dunne laag gewoonteverf
over mijn dagelijks bestaan
was gestreken
hier wil ik leven
in zeeën van groen
hier kan ik dichten
met herboren handen
Uit: Alfa en Omega
Alfa
in het begin was er
het toverkind dat
de taal nog niet machtig
van een wereld droomde
vol schuldeloze beelden
waarin ze naar sterren kon reizen
met planeten mocht spelen
en waar magie normaal was
tot de taal van ouderen
dogmatici en moralisten
haar zelfbeeld belastte
en haar wonderwereld
verdween in het ritme
van schoolse dagen
en volwassen verwachtingen
