Rosalie de Wildt
WW knipoog 27
Wie zich in onze tijd filosoof wil kunnen noemen dient een jarenlange studie wijsbegeerte met goed resultaat afgesloten te hebben.
Het verkrijgen van het in onze tijd weer populairder wordende beroep van filosoof wordt werkelijkheid na het in elkaar flansen van een zo’n 50 pagina’s beslaand verhaal. Dat gaat dan meestal over een onderwerp waar de student, als het goed is, gedurende zijn studie wat extra belangstelling voor heeft gekregen. Met de verse bul op de schoorsteen kan daarna levenslang te pas en te onpas geprofiteerd worden van die mooie titel.
Beter bewijs van dat je ‘niet van de straat bent’ is er wellicht niet.
Is onze ijverige student nu eigenlijk filosoof geworden of heeft hij simpelweg een tamelijk uitgebreide studie achter de rug waarin het gedachtegoed van oude maar ook eigentijdse wijsgeren de revue passeerde?
Als het gaat om het afbakenen van het domein van de filosofie zou ik onze nieuwbakken filosoof liever filosofoloog willen noemen en ja, het bedrijf van de filosofologie bevindt zich wel degelijk in een uiteindelijk begrensd domein … namelijk een prettig ruim gebied waarvan je slechts tegen de grenzen op zou kunnen lopen als de te bestuderen of te citeren afgestudeerde voorgangers op zijn.
Een min of meer overzichtelijke en vaak levens vullende bezigheid.
En dan is daar nog de eenvoudige liefde voor de wijsheid, ook wel filosofie genoemd. Maar de vraag is waar het domein van die liefde te vinden is? Heeft liefde sowieso wel begrenzingen?
Hoe comfortabel ons menselijk brein zich ook voelt met het indelen en categoriseren van wat ons allemaal bezighoudt, omdat we er simpelweg niet van houden de grip te verliezen op wat we voor het gemak maar realiteit zijn gaan noemen, in het geval van de liefde verliezen we ons toch telkens weer in een grenzeloze gemoedstoestand.
Ik vind het nog steeds prettig om bij tijd en wijle de wijsheid een beetje lief te hebben…
