Rosalie de Wildt
WW knipoog 8
We zien het bestaan meestal als een filmrol die gedurende ons leven langzaam of soms zelfs iets te snel afgedraaid wordt. Zo bekeken is de toekomst dat stuk van het plan met ons leven, dat ons nog te wachten staat. Maar stel nu eens dat wij, net als kleine kinderen dat nog zo prettig kunnen, nooit geleerd hadden de tijd in stukken te delen. Dan zou er ineens ook geen toekomst meer zijn. Want toekomst betekent niets anders dan dat er nog een stuk tijd aankomt dat te onderscheiden is van de momenten die er in het verleden en het heden al geweest zijn.
Als tijd niet, met de bedoeling het leven van alledag wat eenvoudiger te maken, in minuten en dagen zou zijn ingedeeld maar gewoon een natuurlijk proces van in elkaar overvloeiende situaties zou zijn, net zoiets als het klimaat, waar zon en regen elkaar beïnvloeden en afwisselen, dan wordt het leven er naar mijn idee wel een stuk lichter op.
Als er geen verzonnen indeling is, als de tijd onafgebroken voortduurt en er dus ook geen duidelijk onderscheiden toekomst is, lijkt het opzien tegen alles wat nog komen moet gekkenwerk.
Hoe kun je nu gebukt gaan onder vrees voor de toekomst als die toekomst eenvoudigweg niet bestaat? Zou het schelen als ik alleen maar kijk op mijn horloge op die moment dat dat nuttig is voor de praktijk van het dagelijkse leven? En dat ik, als ik klaar ben het vege lijf te voeden en onder dak te brengen, de klok verstop en de tijd kon voelen en ervaren als het weer, een omstandigheid waarin ik naar hartelust in en uit de regen spring, wel of niet de zonzijde kies.
Dan zouden de soms zwaar drukkende of met opjagende illusies gevulde toekomstbeelden vast aan gewicht verliezen. Misschien hoefde ik dan de hoofdrol van mijn levensfilm helemáál niet meer te spelen en kon ik me gewoon afschminken, het masker afzetten en stilstaan om in het zonnetje naar de wonderlijke kop van een vlieg te kijken.
