Rosalie de Wildt
WW knipoog 28
Het leven is niet altijd zo leuk. Het is al een heel kunstje om bij tijd en wijle te ontsnappen aan het somber makende besef dat slechts een uiterst kwetsbaar laagje ‘beschaving’ een uiteindelijk onafwendbare apocalyps afdekt. Er hoeft maar even iets ontregelends te gebeuren of je hebt de poppen aan het dansen.
Zo werden wij het afgelopen half jaar geconfronteerd met een bang makende explosie van nare beelden en berichten over een levensbedreigende, onbekende ziekte. Het enige wat we tegen het grote gevaar konden doen en trouwens nog steeds moeten doen, in een poging niet voortijdig dood te gaan, was nu juist ook het enige wat nog enige troost had kunnen bieden. Bij elkaar schuilen.
‘Vluchten kan niet meer’, schreef Annie MG Schmidt met haar vooruitziende blik enkele decennia geleden, maar die rake zin werd toen tenminste nog gevolgd door: ‘schuilen kan nog wel: heel dicht bij elkaar’ …
Vooral dat ‘nog wel’ bleek een visionaire woordenkeus.
Want in zo’n kille wereld zijn we nu beland! We kunnen noch vluchten voor al die narigheid, want de hele wereld is besmet met het dreigende virus, noch kunnen we troost vinden in elkaars armen.
Hoe nu verder dan? Natuurlijk, het verstand zegt dat er heus wel een vaccin aankomt al was het maar omdat er behoorlijk pittig aan verdiend gaat worden. En tot het moment daar is floreert de verkoop van ‘pammetjes’ en wijntjes weelderig.
Niets verkoopt immers beter dan gemoedsrust …
Maar voorlopig is de dreiging van de apocalyps, het einde der tijden, onze dagelijks gezelschap. Gewoon even boodschappen doen is voor de minder gewapenden onder ons een ware heldendaad. Als je de kop niet makkelijk in het zand kunt steken voer je die onontkoombare actie met ingehouden adem en broodnodige doodsverachting uit.
Terwijl er ook velen zijn die zich ogenschijnlijk pas weer realiseren dat er sowieso iets aan de hand is als ze bij binnenkomst van de winkel de alcoholknijpfles moeten gebruiken. En die, als ze vervolgens al handenwrijvend de ogenschijnlijk onschuldige supermarkt ingelopen zijn, bij het groentevak alweer de rust hervonden hebben en redelijk onaangedaan hun boodschappenlijstje kunnen afwerken.
Maar een gevoel van veiligheid ontlenen aan een met kunst en vliegwerk verworven schijnbeschaving is voor menigeen, waaronder schrijnend genoeg veel jonge psychiaters, bij voorbaat al een hopeloos verloren zaak. Die mensen blijven hordes beren op hun pad zien, beren die zich zelf waarschijnlijk van geen gestaag naderende apocalyps bewust zijn. Nou ja, behalve dan die ene ijsbeer een paar weken geleden misschien, die bij gebrek aan voedsel ten gevolge van de razendsnelle opwarming van de aarde maar aan de mens begon te peuzelen.
