Berenjacht

0

Susanne van Lent

Uit: Pabode, intern blad van de Pabo-opleiding HAN

Vorige week zag ik een tweet van collega Fedor voorbijkomen:

‘Wij doen natuurlijk ook mee!’

Op de foto zag ik een beer in de vensterbank en zag ik eveneens Fedors huis inclusief bankje in de voortuin en een jonge olijfboom in een pot.
Ik likete de foto zonder dat ik wist wat hij eigenlijk bedoelde.

Maar twee dagen later begon me iets te dagen toen ik meer berichten hoorde en mijn man voortvarend ook een knuffel (in ons geval een kip) voor het raam zette. De oproep was om een beer voor het raam te zetten zodat kinderen op zoek konden gaan in de buurt naar alle beren… een heuse berenjacht dus.

Vanmiddag wandelde ik een rondje en probeerde ik mijn tollende gedachten een beetje tot bedaren te brengen. Ik had net mijn ‘kwetsbare’ moeder gebeld en ze klonk heel normaal… Of hoorde ik daar nu een beginnend hoestje?
Nee, Susan, deze gedachte helpt niet.

Ik keek naar de bloeiende magnolia. Huh wat zag ik nou, waarom is die zo bruin?
Ach jee, de vorst heeft de magnolia in zijn volle bloei van zijn schoonheid berooft…

Zie je wel, er schoof een donderwolk door mijn hoofd.
Nee van Lent, weg met dat gedoemdenk.

Ik loop door en plots valt me vanachter een raam een prachtige beer op. Och, wat een schat. Eens even kijken of ik een volgend huis; ja warempel, de familie panda. Kijk nou hoe lief! Eindelijk mogen die ook weer eens naar buiten kijken na jaren in een hoekje op de kast.
Met een iets lichtere tred loop ik verder op jacht naar de volgende.

Zouden zij ook? Oh, van verre zie ik bij de dakkapel van mijn lievelingshuis drie dikke, grote teddyberen, die wilde ik vroeger ook zo graag.
Nog lichter loop ik verder en geniet van de knuffels die op de meest verrassende plekken staan en mij met hun onbevangen kraalogen aankijken.

Kennen jullie het motto van het boek Wij gaan op berenjacht? Ik gebruik het regelmatig in gesprekken met studenten en het is ook nu weer heel toepasselijk, niet het minst voor mezelf.

‘We kunnen er niet bovenover, we kunnen er niet onder door, we moeten er dwars door heen!’

En voor wie nieuwsgierig wordt naar het verhaal:

Avatar foto

Ik ben als logopedist verbonden aan de HAN Pabo in Nijmegen. Sinds februari 2017 ben ik afgestudeerd als begeleidingskundige. Tijdens het doen van mijn begeleidingskundig handelingsonderzoek ben ik columns gaan schrijven over wat er in en om mij heen gebeurt waarin ik me geraakt voel. Deze columns laat ik publiceren via het personeelskrantje van de Pabo en vanaf nu ook via deze website.

Schrijf een reactie