Over de twee bronnen van het wachten
Rosalie de Wildt
WW knipoog 47
Als embryo is het meteen al wachten geblazen. We moeten meestal negen maanden op onze geboorte wachten voordat we het leven in mogen glijden. En daarna is het soms krijsend en wel wachten op de moederborst, de troostende warmte van een liefhebbend lijf en tenminste enige vrolijkheid om ons heen, nodig om sowieso door te willen gaan met wachten. We gaan naar school en zitten de uren uit in afwachting van het moment dat we naar buiten mogen. Maar eenmaal buiten is geduld ook weer broodnodig. Je leert al snel, zeker op straat en op straffe van uitsluiting, dat je op je beurt moet wachten. En dan zal ik de opsomming van al die andere zaken waar moeizaam gewacht dient te worden, storende gemoedstoestanden die bijvoorbeeld te maken hebben met het verlangen naar vervullende liefde, een bevredigend werkleven, warme familiebanden en eventuele gelukkige kinderen, voor het gemak maar overslaan.
Waarom doen we dat eigenlijk dat wachten zo’n heel leven lang?
De eerste bron waaruit het wachten opwelt is helder, zoals we eerder al zagen: er is een repressief en met name statisch en passief wachten: als je niet wacht mag je niet meedoen. Wachten om te overleven dus … Zo leer je al op heel jonge leeftijd dat wie voordringt wordt overgeslagen! Aanpassen aan de samenleving betekent eenvoudigweg dat je wacht op je beurt.
Het putten uit de tweede bron vraagt wat meer inspanning of misschien is het vinden ervan wel domweg geluk. Uit die tweede bron welt het dynamische wachten op.
Daar borrelt de tevredenheid met de levende beweging van het wachten, het plezier van het lachen om die eeuwigdurende voorpret. Uit die bron is ook het talent te putten om het geduld wat bij te slijpen en om te vormen tot een relativerend en verwachtingsvol uitstaan naar het leven.
Geduld is een schone zaak, in eerste instantie is het wachten op van alles en nog wat natuurlijk broodnodig om te kunnen overleven maar naar mijn idee is het nog niet of misschien wel nooit gerealiseerde verlangen nog onontbeerlijker als het er om gaat het bestaan kleur te geven.
