Rosalie de Wildt
WW knipoog 17
Geef je hart niet bij elkaar in bewaring. Sta elkaar bij maar kom niet te nabij. Want de zuilen van de tempel staan los van elkaar. En de eikenboom en de cipres groeien niet in elkaars schaduw.
Kahlil Gibran
Toeval bestaat: net toen ik vanmorgen zat te denken over wat het woord overgave nu eigenlijk voor mij betekent, kwam het Hogere in de vorm van Facebook voorbij met een citaat dat ik er blijkbaar een paar jaar geleden op had gezet ter lering ende vermaak van mijn ‘vrienden’. Ik mocht zelf kiezen of ik dit citaat van de niet onbekende Armeense dichter nogmaals via Facebook wilde verspreiden of niet maar ik koos deze keer voor ons Wijsheidsweb. Mijn keuze van onderwerp leek in eerste instantie grotendeels al beantwoord door de wijze Armeniër: het bereiken van totale zelfstandigheid van zo’n hoge boom of van een krachtige zuil van een eeuwenoude tempel, zonder storende overgave aan wie of wat dan ook, lijkt op het eerste gezicht immers heel nastrevenswaardig.
Het ìs vast erg fijn om zo’n hoge eikenboom te zijn. Voorwaarde is wel dat je omringd bent door voldoende dienstbaar struikgewas daar beneden rond je stevige wortels. Daar dienen schepsels rond te lopen die zich, liefst zonder mokken, overgeven aan de uitvoering van hun bescheiden maar onontbeerlijke taken in deze wereld zoals groente verbouwen en wonden verbinden. Ook nog eens verspreiden ze jouw eikeltjes, terwijl jij daar zo heerlijk ‘zelfstandig’ staat te shinen. Ze dragen ze door het hele bos en op die manier zorgen ze er voor dat er weer nieuwe eikenboompjes kunnen ontkiemen als jij je uiteindelijk toch moet overgeven en je neer moet leggen bij de cyclus van het leven. Overgave aan wie of wat dan ook… we komen er niet onderuit! Dat geldt helaas ook voor de aller verhevenste wezens op deze aarde.
Toegegeven: het is een aantrekkelijk idee je levenslang eikenboom of cipres te kunnen wanen. En zo kun je je natuurlijk ook met plezier verbeelden dat je de spierwitte zuil van een tempel bent en dan ook zelfs nog de illusie hebben dat je een doorslaggevende stem hebt gehad in de keuze van de andere zuilen.
Want je moet wel behoorlijk lang met elkaar door!
Een stuk lichter lijkt me echter het bestaan voor diegenen die niet zo hoog hoeven stijgen of op zo’n grote afstand van elkaar moeten gaan staan. Gewoon wellicht omdat ze elkaars nabijheid helemaal niet vrezen maar zelfs opzoeken. Benijdenswaardige mensen die vol overgave en met een rustig en vrolijk gemoed de broodnodige eikeltjes van dit bestaan verspreiden.
Soms in de schaduw en dan weer in de zon…
