Rosalie de Wildt
WW knipoog 33
Er zat een minuscuul nestje met vier porseleinen piepbekjes in het hoekje van de vensterbank onder de openslaande ramen van mijn kinderkamer aan de achterkant van het huis.
Telkens als ik het raam behoedzaam opende om te zien wat er nu weer voor wonderbaarlijke zaken gebeurden daar in dat warme vogelwiegje geurde de tuin van de benedenburen me van pure levenslust tegemoet.
Mijn ademhaling liep flink op als ik van school naar huis was gerend om tussen de middag nog even naar het aanstormende leven daarbuiten op de schuin aflopende rode baksteentjes te kijken. Met een ongekend onstuitbare vreugde voelde ik die dagen ineens dat ik leefde net als de vogeltjes, de bloesem en alles en alles.
En telkens als ik hijgend aan kwam rennen, beloonde een aanzwellende gepiep mijn inspanningen steeds als de moeder haar wijd sperrende kroost kwam voeden. Met een wurmpje in de snavel, mijn bedreigende aanwezigheid moedig trotserend. Een ongekende gloed verzachtte en verhelderde al mijn kinderpijn.
‘s Avonds schonk de warme lentelucht van zichzelf al zoveel rust dat slapen overbodig was. Dat was trouwens ook zonde geweest omdat dan niet ieder beweginkje in het ronde takkenhuisje gehoord kon worden.
Een paar dagen lang wist ik heel duidelijk waar het centrum van mijn bestaan zich bevond toen plotseling op een ochtend als vandaag een heftige windstoot het nestje met kleintjes en al van de eerste verdieping deed kletteren op de stenen van het terras in de tuin van de benedenburen.
Toen ik op lichte voeten thuiskwam van school was het wonder in de vensterbank weg. Mijn schichtige blik op die vier geknakte nekjes zorgde er voor dat er later nooit meer een meimaand zijn zonder die nauwelijks geleefde vogelleventjes.
[1] Bron: Vogelnestje — foto blogspot Rina Jansen
