Rosalie de Wildt
Heemstede, winter 2024, WW knipoog 58
Toen ik bijna vijftig was, leek het alsof ik bijna alles in het leven al een keer voorbij had zien komen. Dat dit het al zo’n beetje was. Mijn ouders waren overleden, mijn zoons de deur uit. Ik was gescheiden en moest, na verschillende burn-outs, noodgedwongen stoppen met lesgeven. Wij gingen verhuizen naar een plek dichter bij de stad waar mijn tweede man en ik makkelijker uit zouden kunnen gaan naar film en theater omdat er immers nog een hoop tijd gevuld zou moeten worden.
Bij het inpakken van de verhuisdozen kwam natuurlijk ook mijn levenslang verzamelde stapel boeken aan de beurt. Ik had er net weer een volgende doos mee volgestouwd, wel met een paar truien er bovenop om onze ruggen wat te sparen bij het verslepen, toen er, waarschijnlijk door de plotseling vrijgekomen ruimte, een ‘prismaatje’ uit de kast op de grond tuimelde, vlak voor mijn voeten. Het moest voorzichtig opgepakt worden omdat het met stukjes plakband aan elkaar hing. En meteen zag ik het: het was mijn oude vertrouwde ’Gedachten’ van Pascal. Ik ging even zitten op de versleten leren stoel die ik van mijn ouders geërfd had om het een beetje door te bladeren. Vooral de met potlood aangestreepte stukjes tekst op de bladzijden die ik op mijn veertiende klaarblijkelijk de moeite waard vond om te lezen gezien de scherp omgevouwen ezelsoren ervan. Stoffige zonnestralen waren ongemerkt een stuk van richting verschoven toen ik eindelijk het oranje boekje zachtjes dichtklapte.
Vier jaar later voltooide ik mijn studie Wijsbegeerte met een scriptie getiteld ‘Meer Feest’. Het werd een verhaal over wat de Franse filosoof Henri Bergson (1856-1941) allemaal bedacht had over de tijd en het bewustzijn. Over dat het voelen van waarachtige vreugde het doel van het leven zou zijn.
Voor het Wijsheidsweb schreef ik vanaf de oprichting in 2017 maandelijks een column en af en toe had ik meer zin in een gedicht. Van nature heb ik de neiging bezigheden na een tijdje op te geven om weer iets anders te gaan ondernemen maar gelukkig werd ik, telkens als ik dat voornemen voorzichtig kenbaar maakte, op subtiele wijze aangespoord door Heidi en Joke om vooral door te gaan met mijn schrijverij.
Het was ook hún idee de oogst van al die jaren van publicaties op het Wijsheidsweb te bundelen. Met als resultaat het onlangs voltooide ebook getiteld “Knipoogjes”!
Fijn was dat Greg Suffanti bereid was om bij iedere tekst een passende aquarel te maken. Een lastige opdracht, vooral vanwege de grote springerigheid van mijn gedachtespinsels.
Nu Joke haar talenten ongetwijfeld gaat inzetten voor weer andere mooie zaken voelt het voor mij ook dat het tijd is om afscheid te nemen van mijn maandelijkse bijdragen voor het Wijsheidsweb.
Ik hoop dat mijn columns de afgelopen jaren af en toe een glimlach over dit rare rommelige bestaan op jullie gezichten hebben getoverd.
