Rosalie de Wildt
WW knipoog 46
Zes strakgetrokken lakens
over gladde bruine zeilen
zes roltafeltjes met
hangende bloemen
zes aangegeten
piepschuimen etensbakjes
trillen op de maat
van het elektrisch geschut
tegen het einde
uit het harde linnen
steekt mijn vaders hoofd
ver van huis
ver van het bos
waar hij
aan takken de apenzwaai deed
en nu het caravannetje
ineens leeg staat
Hier klemt zijn hand
om een ijzeren tak
verbaast hij zich
over die schokkende benen
terwijl zijn kinderogen lachen
vertelt de Surinaamse ons
over de gebroken duim …
aankondiging van de dood
[1] Bron: Oude handen ― foto Marina Guimarães
