Susanne van Lent
Uit: Pabode, intern blad van de Pabo-opleiding HAN, januari 2017
Maandag kreeg ik te horen dat ik geslaagd ben voor mijn studie. Aangezien de beoordeling wat lang op zich liet wachten ten opzichte van mijn medestudenten was de spanning gestegen en de blijdschap groot toen ik hoorde dat het gelukt was. Na het eerste instantie eufore gevoel hoorde ik via het beoordelingsformulier en de begeleidende mail dat mijn werk was beoordeeld met een dik verdiende ruim voldoende zoals mijn thesisbegeleider het verwoordde.
Dat was even slikken. Ik was zelf heel trots op datgene wat ik in de afgelopen periode had geleerd in dit onderzoek- en schrijfproces en voor mijn gevoel deed deze ruim voldoende hier geen recht aan.
En ja, ik zal het maar eerlijk bekennen. Ik voelde schroom om deze ruim voldoende beoordeling te delen. In een bericht naar mijn directeuren, Karin en Mieke, waarin ik vertel dat ik geslaagd ben, verhul ik deze schroom met smileys en de woorden: “De ins en outs volgen later wel”.
De volgende dag zag ik studenten in het kader van toetsing in mijn rol als beoordelaar. Deze toets is een veeleisend maar gewaardeerd onderdeel van de studie. Studenten oefenen in het maken van een onderzoeksopzet naar aanleiding van een vraag van een school. Daarnaast maken ze een video of magazine om ouders of collega’s te informeren over een bepaald aspect van de school. En, – daarvoor zag ik ze – ze oefenen in het schrijven en voeren van een sollicitatie.
Na afloop van het gesprek, terwijl de studenten hun tassen en jassen pakken, vertel ik de studenten wat mijn bevindingen zijn van hun onderzoek. Ik geef aan dat ik een zeven wil geven als beoordeling. Terwijl ik dit uitspreek kijk ik naar mijn laptop met het beoordelingsformulier voor mijn neus en ervaar dat de woorden een beetje hakkelig uit mijn mond komen. Het blijft stil. Ik draai me naar hen om, kijk ze aan en vraag. “Zeg es, hoe is dat voor jullie?” Bart, de jongen die gedurende het gesprek een dieprode blos op zijn wangen heeft gekregen, zegt voorzichtig: “Een zeven en een half zou mooi zijn”.
Ik moet lachen en word ineens bewust van de slingers boven me die mijn collega voor mij heeft opgehangen in verband met mijn afstuderen. “Ja”, zeg ik, “een zeven en een half dat lijkt mij ook mooi!”
Terwijl ik de beoordeling definitief maak vraag ik me af wat daar nu gebeurde.
Volgens mij is dit een typisch geval van verhullen en onthullen.
Mijn smileys, ‘de ins en outs’ en de dik verdiende verhullen de naakte waarheid van de ruim voldoende.
Bart met zijn dieprode blos onthulde mij met zijn ‘Het zou mooi zijn’ .
Cijfers geven én krijgen, het past me niet.
Ik drink er maar een dik verdiende borrel op! J
(In mijn ogen was dit een prachtig fenomenologisch moment, waarbij mijn lichamelijke ongemak zich vertaalde in niet aankijken en mijn hakkelende uitspraak. Tijdens het contact maken werd ik mijn ongemak gewaar en zag het hunne in de stilte die hen omringde.
De hamvraag is natuurlijk: Wát, als mijn thesisbegeleider mij persoonlijk zou vertellen dat ik een dik verdiende ruim voldoende zou hebben?
Ach, we zullen het nooit weten).
