Susanne van Lent
Uit: Pabode, intern blad van de Pabo opleiding HAN, januari 2017
We gaan op zoek naar een plek om de zojuist geobserveerde activiteit na te bespreken.
Ik heb het koud en ben op zoek naar een warme plek die onvindbaar blijkt.
De student bij wie ik heb meegekeken heeft net een korte activiteit met een groepje van vier kinderen gedaan. De kinderen kwamen van het buiten spelen naar binnen gerend en gingen met hun jas aan meedoen met datgene wat de student van hen vroeg. Ik had gezien dat hij de kinderen wat korte opdrachten gaf zonder inleiding en afsluiting en zo vrolijk als de kinderen naar binnen waren gehuppeld, zo liepen ze 10 minuten later ook weer naar buiten.
Mijn twijfel over de capaciteiten van deze student als leerkracht groeide en ik zocht naar woorden hoe dit niet te sturend over te brengen. Terwijl we praatten over de les en de keuzes hierin had ik het nog steeds koud.
“Waarom wil jij zo graag leerkracht worden?” vraag ik abrupt in het gesprek.
Hij vertelt dat hij in zijn moederland leerkracht wil worden waar het onderwijs niet zo vanzelfsprekend is als hier. Er is veel verzuim, kinderen maken de school niet af en er is een grote groep ongeschoolde en vaak werkloze jeugd.
Terwijl de woorden van hem in mij neerdwarrelen besef ik dat hij van ver komt. Welk voorbeeld heeft hij gehad? Wie ben ik om zijn drijfveer na een half jaar om zeep te helpen?
Zoekend hoe dit proces nu verder vorm te geven komt het gesprek met een mentor in mij op. Zij vertelde me dat ze altijd op zoek is naar de specifieke kwaliteiten van ieder kind in haar klas, juist omdat zij als kind in haar eigen basisschooltijd heeft ervaren wat dat met je doet als dat niet gezien wordt.
Ik mail haar en vraag of zij deze student de komende periode wil begeleiden.
Haar antwoord begint met een woord van dank gericht aan mij voor het in haar gestelde vertrouwen.
Nu ik nog. Kwaak.
