Susanne van Lent
Uit: Pabode, intern blad van de Pabo-opleiding HAN, maart 2017
Interessanter dan wat er zich in mensen afspeelt, is wat er tussen hen gebeurt. Samenleven gaat niet over maakbaarheid maar over haakbaarheid.
Deze uitspraak is van Henk Oosterling, staat op de Bildungskalender van 16 maart 2017, en precies het bruggetje wat ik zocht.
Een student kwam langs. Zij was gestuurd door haar beoordelende docenten die hadden gezegd dat ze maar eens naar de logopedie moest.
“Ik heb last van black-outs tijdens een presentatie” verwoordt ze schuchter. “In de stage en met mijn vrienden heb ik daar geen last van maar met presenteren gebeurt me dat.”
De student oogt gelaten terwijl zij haar verhaal doet en maakt wat ongemakkelijke bewegingen door haar vest goed te doen en te gaan verzitten.
Ik weet niet zo waar ik op moet aanhaken en weifel. Ik voel dat dit tijd nodig heeft die ik nu niet heb. Ik stel voor dat ze de volgende dag terug komt met de presentatie waarmee het mis was gegaan om aan de hand van de concrete presentatie aan de slag te gaan. Ik geef aan dat we drie kwartier de tijd nemen om aan technische aspecten te werken én dat ik in gesprek wil over wat er in haar gebeurt tijdens het presenteren.
De student stemt in. Ik onderdruk de behoefte om haar slb-er en Alluris te raadplegen om grip te krijgen over het ongemakkelijke dat ik voel in contact met de student.
De volgende dag, terwijl de student met haar naam inlogt op de beamer besef ik dat ik haar ken. Ik vraag: “Ben jij de zus van Mirthe?” De zus van het vriendinnetje waar mijn dochter in haar kleuterjaren zo hartstochtelijk mee heeft gespeeld? Terwijl we wetenswaardigheden over hen uitwisselen komt het beeld van haar gezin in mij op. Het samen werken daarna stroomt.
We zijn aangehaakt!
