Susanne van Lent
Uit: Pabode, intern blad van de Pabo-opleiding HAN,
“Weet je Susan, dan maak jij even een Excel-documentje aan met de data en zo en dan verwerk ik dat”.
Ik bel met Jedidjah omdat hij me wil helpen om een online inschrijflijst te maken voor de logopedische screeningen die nog moeten gebeuren.
Hij heeft al wat voorwerk gedaan en een mooi plan hoe we dat zouden kunnen fixen. Dit bespreken we nu even in de vroege ochtend via Teams.
Na wat heen en weer gemail werd de afspraak van 10 uur door mij naar 9 uur gezet en uiteindelijk 9.15 uur.
Want, zo bekende Jedidjah, ’s ochtends wil het soms nog niet zo snel.
In antwoord op zijn vraag om een Excel documentje te maken zeg ik net iets te snel ja en terwijl ik naar zijn hoofd kijk — met koptelefoon en guitige blik — beken ik:
“maar ik ben eigenlijk niet zo goed in Excel.”
Ondertussen voel ik een steek in mijn maag.
Jedidjah organiseert supersnel een lijstje en een paar seconden later heeft hij dit met mij gedeeld via de chat van Teams.
Als het gesprek is afgerond denk ik nog eens na wat die steek nou was.
Is het de schaamte omdat ik me genoodzaakt voel toe te geven dat ik niet met Excel kan omgaan?
En daarmee de bevestiging dat ik echt een digitale nul ben, zo’n collega waar je als ze uit zicht is eens even diep van zucht? Gezien door de ogen van een jonge, frisse, behulpzame collega?
Of Is het gewoon zo moeilijk om toe te geven dat je iets niet kan ook al wordt er tegenwoordig te pas en te onpas gestrooid met de spreuk van Pipi Langkous?
Plots komt in me op dat juist doordat Jedidjah zo eerlijk tegen me was over zijn opstartproblemen ik het ook ‘durfde’ te zeggen dat ik Excel niet zo goed ken.
[1] Bron: spreuk van Pipi Langkous
