Arbeidsethos

0

Susanne van Lent

Wijsheidsweb, 29 juni 2018

“Ja, dat is dan het arbeidsethos dat in mensen wordt aangesproken.”

Ik zit met mijn buurvrouw in de tuin op een van de vele mooie zomeravonden en we hebben het over mijn werkdagen volgend jaar. Ik leg haar uit dat het moeilijk voor mij is om een dag vrij te plannen met de diverse werkzaamheden die ik doe.

Nee, zij werkt nooit op de dagen dat ze niet werkt, dan blijft haar laptop dicht.

Ik kijk haar met open ogen aan en besef dat dat mij dat de laatste weken amper gelukt is.

Ik voel dat ik, zoekend naar wat het is dat mij dat niet lukt, me verdedigend uitspreek:

“Ja maar, in de toetsweken dan heb ik meer ruimte en kan ik ook mijn tijd zelf bepalen en werk ik ook wel es een dagje minder.”

Ik mijmer verder en zeg:

“Ik vind de dingen die ik doe ook zo leuk, dus ik zou ook niet kunnen kiezen om iets niet meer te doen.”

De dagen erna blijft dat woordje arbeidsethos in mijn hoofd ronddwalen. Heb ik nou echt zo’n groot arbeidsethos? Dat valt toch wel mee? Gisteren heb ik zelfs nog op een werkdag een uurtje gezwommen in het Goffertbad terwijl ik daar op en top van kon genieten.

Een paar dagen later, weer tijdens een tuinkoffiemoment, word ik door een vriendin getipt een stuk in de krant te lezen. Het artikel gaat over wat lijden kan doen met je leven, maar mijn oog viel vooral op de volgende passage:

“De voornaamste betekenisgevende elementen in het leven zijn iets maken of doen en iets ervaren of ontmoeten. Opgaan in iets. Daar komen geen grote idealen aan te pas, maar wel de inzet om je te verbinden met wat buiten jezelf ligt. Hoe meer iemand zichzelf vergeet, hoe menselijker hij is”.

Acuut denk ik aan mijn ronddwalende arbeidsethos.

Dat woord had in mij een negatieve lading gekregen, maar was dat wel nodig?

Gelukkig heb ik binnenkort ruimschoots de tijd om hier nog eens op te kauwen, terwijl ik ronddwaal met mijn gezin in de bergen, sloom zwem in een meertje, of tuur naar de sterren!

Avatar foto

Ik ben als logopedist verbonden aan de HAN Pabo in Nijmegen. Sinds februari 2017 ben ik afgestudeerd als begeleidingskundige. Tijdens het doen van mijn begeleidingskundig handelingsonderzoek ben ik columns gaan schrijven over wat er in en om mij heen gebeurt waarin ik me geraakt voel. Deze columns laat ik publiceren via het personeelskrantje van de Pabo en vanaf nu ook via deze website.

Schrijf een reactie