Rosalie de Wildt
WW knipoog 25, Bron: UVA-Symposium, 27 februari 2020, Heemstede
Want ik wist door een keuze verloren
Ieder ander verlokkend bestaan
Ik heb dan ook niets verkoren
Maar het leven is voortgegaan…
Bloem uit zijn gedicht ‘Aanvaarding’
De hersenen zijn een keuzemachine. De taak van ons brein bestaat uit niets minder maar ook niets meer dan een onophoudelijk maar, als het goed is niet al te veel verstorend, kiezen uit het onmetelijk grote aanbod van mogelijkheden in de chaos van het bestaan.
Gaat het een beetje aardig met ons dan lukt het gelukkig meestal die filterende taak uit te voeren zonder al te veel aarzelingen over wat we allemaal wel niet voorbij laten gaan, als we dat ene minuscule zandkorreltje uit het warme strand vissen en als we daar dan tevreden met onszelf ons leven weer wat door van vorm laten veranderen.
Een beetje beheersing van de kunst van de kop in het zand steken[1] is hierbij absoluut een pré. Maar gelukkig waren we toch al op het strand!
Gaat het echter wat minder met onze filtervermogen, omdat er misschien flink wat storende zandkorrels in het rad van machine gewaaid zijn tijdens een door ons onbeheersbare storm, dan staat ons krakkemikkige vermogen tot kiezen ineens behoorlijk op de tocht.
Dan rommelen we maar wat door en hopen er maar het beste van.
Dan wordt dat hele kiezen ineens een zwaar overschatte bezigheid!
[1] Bron: Loesje.nl poster
