Rosalie de Wildt
WW knipoog 22
Zijn de vele manieren om de samenleving te organiseren echt wel zo verschillend? Of lijkt dat alleen maar zo en komt het min of meer regelen van ons reilen en zeilen uiteindelijk allemaal op het zelfde neer.
Zo kennen we despotisme, communisme en allerlei andere onderdrukkende systemen. Er zijn keizerrijken, monarchieën en dictaturen. Sommige inheemse volken draaien jarenlang best aardig op de vermeende wijsheid van dorpshoofden en medicijnmannen.
Meestal werkt zo’n construct een tijdje en dan komt de o zo menselijke zucht naar uitbreiding van de macht weer om de hoek kijken en valt het hele bouwwerk in elkaar, regeert de angst en boosheid en staan we elkaar weer eens naar het leven.
Naïef als ik wellicht ben, ga ik er, ondanks die bijzonder magere eindresultaten, graag van uit dat de meeste pogingen tot het wat meer structuur aanbrengen in de ons omringende en van tijd tot tijd bedreigende chaos oorspronkelijk wel opwelden uit het gedachtegoed van goed bedoelende mensen. De een natuurlijk wel wat slimmer en handiger dan de andere.
Op dezelfde manier is vast ooit ook het project van de democratie ondernomen. Wat zou het voor de verandering eens fijn zijn, was waarschijnlijk het idee, als iedereen gewoon iemand kon kiezen door wie hij vertegenwoordigd zou willen worden in een of andere regering en dat er daarna weer vol vertrouwen in de gekozene overgegaan kon worden tot de orde van de dag. Want dat kinderlijke vertrouwen, daar snakken wij kwetsbare mensen immers naar!
Nu beginnen we ons leven allemaal onder een dictatuur. In een gezin of familie doen de kinderen op straffe van de hongerdood van jongs af aan wat de ouderen zeggen. Onder het mom van samen beslissen gaan de bewegelijke kleintjes al snel toch maar mooi iedere dag naar een betonnen gebouw en zitten daar dagenlang op houten stoeltjes onregelmatige werkwoorden te leren. De ouderen zullen het wel weten…
Plato bedacht trouwens ooit dat een politicus op zijn minst vijftig jaar zou moeten zijn om voldoende wijsheid vergaard te hebben om te kunnen regeren.
De huidige, democratisch gekozen, zwakbegaafde president van Amerika voldoet ruimschoots aan dit leeftijdscriterium. Maar helaas lieve Plato, leeftijd zegt helemaal niets over waarachtig leiderschap. Deze opa zorgt in onze wereldfamilie voor wel erg weinig vertrouwen!
En hij is de enige niet die aantoont dat macht niets met liefde voor de medemens te maken heeft. Terwijl empathie en medeleven nu juist de belangrijkste talenten zijn waarover een goed leider in welk systeem dan ook zou moeten kunnen beschikken!
Bij gebrek aan een echt fijn systeem dat ons een beetje door het krakkemikkige bestaan kan loodsen, zijn er gelukkig de krokussen: daar kunnen we toch maar mooi ieder jaar weer op rekenen! Helaas is het pas november…
[1] Bron: Crocus vernus cultivars — foto Benjamin Gimmel
