Susanne van Lent
Uit: Pabode, intern blad van de Pabo-opleiding HAN
Ik ben in het boek wereldgericht onderwijs van Biesta gedoken.
Hij haalt regelmatig de Duitse onderwijspedagoog Klaus Prange aan die expliciet het woord zeigen verbindt aan onderwijzen. Mooi woord, zeigen.
Direct komt in mij de worsteling op die ik regelmatig voel tijdens het lesgeven. Ik kan nog zulke mooie filmpjes, reflectie-oefeningen of wijsheden doceren, dat wat er in de hoofden gebeurt van mijn toehoorders is niet vast te leggen. Ik kan ze een bepaalde kijkrichting geven, meer of minder gestuurd, maar het is niet aan mij wat zij zien, horen of ervaren.
Gezien de tijd van het jaar doet het me ook denken aan het begrip wijzen rondom het feest van Driekoningen op 6 januari. Wijzen uit het Oosten gaan naar een stal omdat daar een bijzonder kind geboren zou zijn. Ik vond dat altijd een magische gedachte.
In mijn kinderhoofd (en misschien nu nog steeds wel) was het namelijk een vreselijk spannende tocht, met kameel, door de woestijn, snikheet en weinig water. Dat je dat deed zonder precies te weten waarom vond ik fascinerend. Blijkbaar was er iets dat hen het vertrouwen en de moed gaf om dat avontuur aan te gaan.
Net als dat ik het zelf soms zo ontroerend kan vinden dat studenten doen wat ik van hen vraag. Ik juich dan in stilte dat het me misschien lukt er iets te laten gebeuren in hun hoofd en hart.
Wat een mooi beeld toch het voorrecht te hebben dat dat ons werk is voor 2023; onderwijzen.
[1] Bron: onderwijzen
