Tanny Brons
Wijsheidsweb, 28 oktober 2019
Pap
je hand pakt je hoofd
je ogen gaan dicht
alles dimt
zelfs het lichtst
van het licht
Mam
Steeds kleiner word je
en heel iel
je koppie wit/wasachtig
je lijffie fragiel.
maar je wil is van staal
je verwoordt het heel goed
je ben zo sterk, een Zeeuw
met ijzeren moed
soms wel even bang om
nog méér te laten
dat wij ’t al overnemen
zonder ‘t jou te vragen
De laatste keer kleermaker
even zie ik mijn vader
heel vaak ook niet meer
in Rotterdam kwam weer veel boven.
de laatste keer?
je stem nog hetzelfde
je prachtige handen ook
maar als je opstaat en
moeizaam toiletwaarts loopt
zie ik een ander met een
heel lege bol
niet meer mijn vader
maar jij verward, in een andere rol
een gestalte die nauwelijks nog lopen kan
die schuifelt en roept bij alles mam!
Moeder
haar silhouet
tekent zich af
achter de vitrage
zittend aan tafel
wachtend, wachtend op wat?
geef ruimte mijn natuur
