Ma bohème

Ma bohème

Bohemien

Je m’en allais, les poings dans mes poches crevées;
Mon paletot aussi devenait idéal;
J’allais sous le ciel, Muse, et j’étais ton féal;
Oh ! là là ! que d’amours splendides j’ai rêvées!

Mon unique culotte avait un large trou.
― Petit Poucet rêveur, j’égrenais dans ma course
Des rimes. Mon auberge était à la Grande-Ourse.
― Mes étoiles au ciel avaient un doux frou-frou

Et je les écoutais assis au bord des routes,
Ces bons soirs de septembre où je sentais des gouttes
De rosée à mon front, comme un vin de vigueur;

Où, rimant au milieu des ombres fantastiques,
Comme des lyres, je tirais les élastiques
De mes souliers blessés, un pied contre mon cœur

Mijn handen staken in kapotte zakken
en mijn jas had ook zijn beste tijd gehad;
de hemeltoog mijn dak, dat had wel wat,
en mooie dromen, maar geen cent te makken

Er gaapt een gat in mijn verweesde broek
en als Klein Duimpje droom ik weer
mijn rijmpjes. Ik woonde in de Grote Beer,
mijn sterren ruisten zachtjes als een roek.

Ik luisterde, gezeten aan de kant
en druppels dauw, op mijn gezicht beland,
koppig als wijn, bezongen door een bard.

De veters van mijn oude schoenen: snaren,
bespeeld door mij op fantasiegitaren
met één voet tegen mijn kloppend hart.

Arthur Rimbaud^[1] (1870)

FdH (2023)