Le temps a laissé son manteau

Le temps a laissé son manteau.
de vent, de froidure et de pluie,
et s’est vêtu de broderie,
de soleil luisant, clair et beau.

Il n’y a bête, ni oiseau
qu’en son jargon ne chante ou crie:
le temps a laissé son manteau.
de vent, de froidure et de pluie,

Rivière, fontaine et ruisseau
portent en livrée jolie,
gouttes d’argent d’orfèvrerie,
chacun s’habille de nouveau:
le temps a laissé son manteau.

Het weer is van zijn jas ontdaan
van koude, wind en regen;
het borduurt nu allerwegen
draden op een zonnebaan.

Er is geen vogel die je ziet
of hij zingt in eigen lied:
het weer is van zijn jas ontdaan,
regen, wind en kou gedaan.

Beekjes, stromen en fonteinen
hullen zich weer in gelid
in zilvertooi van edelsmid:
het weer is van zijn jas ontdaan
en trekt opnieuw iets zomers aan.

Charles d’Orléans (1394-1465)

FdH (2023)