Susanne van Lent
Uit: Pabode, intern blad van de Pabo-opleiding HAN
Ineens komt er een reminder binnen in mijn mailbox om me aan te melden voor de afsluitende bijeenkomst van dit schooljaar.
Ik had me nog niet aangemeld en merk dat ik er wat huiverig voor ben.
Ik doe het toch, klik alvast op de link en ben ruim anderhalf uur voor de bijeenkomst de enige. Het is lekker donker en rustig in de Teamsruimte.
Ik ga verder met wat laatste mails om dat ene verslag dat nog geschreven moet worden even voor me uit te schuiven.
Ondertussen gaan mijn gedachten terug naar mijn twijfel. Wat maakt dat ik liever niet meedoe aan de online ontmoeting?
Ik weet van mezelf dat de jaarsluiting nooit echt one of my favorites is. Wat is dat toch?
Terwijl ik naar het grijze weer buiten kijk, komen er flarden van gedachten.
Is het te verplicht, ben ik niet geïnteresseerd in de verhalen van de ander, of is mijn eigen vakantieplan dit jaar niet de moeite waard om te delen?
De regen tikt tegen het raam en ineens voel ik weemoed.
Is het dat misschien? De weemoed die ik voel dat het schooljaar voorbij is en die de criticus in mezelf in vogelvlucht laat registreren wat al dan niet de moeite waard was in het afgelopen jaar?
Terwijl ik er op verder kauw vind ik het wel een erg zware gedachte (en zie de Krekel uit de verhalen van Toon Tellegen met hangende voelsprieten door het vochtige bos sjokken).
Ook de weemoed mag er zijn op de jaarsluiting toch?
De lucht wordt lichter.
Dag lieve collega’s, ik zwaai naar jullie initialen en zie jullie graag in het volgende schooljaar!
