Susanne van Lent
Uit: Pabode, intern blad van de Pabo-opleiding HAN, 1 juni 2018
Aan de start van het leerteam gaan we altijd met zijn allen bij het bord staan en scoren we met behulp van smileys hoe het met iedereen gaat.
Koen, een van de studenten in mijn leerteam, zet zijn streepje bij de neutrale smiley wat voor hem erg ongebruikelijk is. Hij geeft aan dat hij vandaag niet zo goed gemutst is omdat hij zich niet lekker voelt én mompelt hij, terwijl hij alweer een stapje naar achteren zet, omdat hij gisteren verloren heeft met voetbal.
Een medestudent vraagt: “Is winnen voor jou belangrijk?”
Koen doet prompt weer een stap naar voren en begint: “Nou van de week gaf ik een les en – nu zul je je afvragen waarom ik dit vertel maar dat komt zo – toen vroeg ik hoeveel is 6 erbij 5. En dan merk ik dat op zoek ben naar het kind dat het goede antwoord geeft.”
Tijdens het vertellen van zijn verhaal kijkt hij de groep rond en zie ik instemmend geknik van medestudenten. “Mijn mentor gaf mij na afloop van deze les de feedback dat het niet gaat om het goede antwoord maar de manier waarop ze aan dat antwoord komen”.
Koen vervolgt zijn verhaal met zijn ervaringen als voetbalcoach waarin hij deze manier van begeleiden herkent: “Het gaat mij vooral om het samenspel en het proces, en ja tuurlijk winnen is wel fijn, maar dat is niet mijn enige doel.”
“De mentor deed mij inzien, dat ik graag wil scoren in de les met het goede antwoord, maar daar gaat het niet om, het gaat om het leren.”
Terwijl ik met een steeds grotere glimlach op mijn gezicht naar zijn verhaal luister, herinner ik me het minilesje dat hij aan de start van het schooljaar aan ons gaf. Koen gaf vol energie een sportquiz en sloot af met de vraag wie de meeste punten had gescoord.
Ik bedank Koen voor het delen van deze reflectie en heb het gevoel dat ik gescoord heb.
