Carola Pelder, tekst en illustraties
Wijsheidsweb: verhalen uit de Wonderlijke Wensbox, 2018-08
deel 1 – deel 2 – deel 3 – deel 4 – deel 5 – deel 6
Het verdriet van Merel
Het verhaal gaat over Merel, een meisje van 7 jaar oud. Merel was verdrietig. Haar kat Blacky was doodgegaan. Ze miste Blacky. Niemand, maar dan ook niemand kon zich voorstellen hoe eenzaam en ongelukkig zij was. Ze was gewoon intens verdrietig.
Op een middag slenterde Merel door het park. Ze was op weg naar huis. De zon scheen. Merel vond een heerlijk bankje om te zitten. Ze keek uit op een grote vijver, waar wat eenden rond dobberden. Naast het bankje stond een reusachtige boom. Hij was echt héél dik en groot. Een boom van misschien wel honderden jaren oud. De zonnestralen schenen door het bladerendek heen en zorgde voor een mooi lichtspel.
Opeens werd Merel opgeschrikt door een hoop geritsel. Ze sprong op en keek om zich heen. Merel dacht op z’n minst, dat er een enorme grote spin tevoorschijn zou komen.
Ontmoeting met prof. Plezier
“Wwwwie is daar!” riep Merel met bevende stem.
Heel voorzichtig, stap voor stap, liep ze om de boom heen. Weer hoorde ze geritsel, maar nu luider.
Je zult het niet geloven, maar uit de stam van de boom kwam een merkwaardig wezentje tevoorschijn. De ogen van Merel werden groter en groter. Ze hield haar adem in en haar mond viel open van verbazing. Ze had iets willen zeggen, maar wist niet wat.
Het wezentje liep naar Merel toe.
“Hallo daar. Ik kan me heel goed voorstellen, dat je je een hoedje schrikt. Wees gerust. Ik ben hier gekomen om je op te vrolijken.”
Merel kneep eens stevig in haar armen. Droomde ze dit nou of was het echt?
Merel bekeek het wezentje aandachtig, van top tot teen. Dit had ze écht nog nóóit gezien. Dat het bestaat …!? Het lichaam was rood en had de vorm en de kleur van een hart. Het stond stevig op zijn benen. De armen, benen en het gezicht van het wezentje waren groen. Op zijn hoofd droeg hij een muts. Geel met gekleurde stippen. Het leek wel een feestmuts. Het wezentje had een grote glimlach op zijn gezicht en keek Merel met grot ogen aan.
“Wie … , wie, wie ben jij?” vroeg Merel.
“Ik heet Wizhmy, maar ze noemen mij prof. Plezier. De mensen die mij al wat langer kennen noemen me PéPé. Eigenlijk ben ik een hartenwens, die tot leven is gekomen.
Ik ben de bewaker van Speelwensen. Dat zijn nog eens wensen. Kinderen die willen spelen, die kunnen op mij rekenen. Altijd. Door dik en dun. Als het nodig is, zet ik een legertje helpers in. Degene die met mij te maken krijgt, is dus een echte geluksvogel. Zo zit het dus.”
Merel luisterde aandachtig. Ze wist niet zo goed wat ze moest zeggen.
“En als je het niet zeggen kan, speel het dan.” sprak prof. Plezier. “Zo doen we dat bij ons.”
“Ben je hier voor mij? Om mij op te vrolijken? Waarom dan?” vroeg Merel.
“Je hoeft voor mij je tranen niet te verbergen hoor. Het is toch heel normaal dat je verdrietig bent als je lievelingskat dood is gegaan. Huilen is gezond.” sprak prof. Plezier.
“Als je liever niet huilt, dan speel je, dat je huilt. Zoals een uil dat heel wijs kan. Je zult merken dat je ervan opknapt.” sprak prof. Plezier.
“Wacht, ik heb iets voor je.” en hij pakte zijn hoed en haalde er een klein steentje uit en gaf deze aan Merel.
Merel hield het steentje in haar hand en zag hoe het straalde.
“Iedere keer als je het steentje in je hand neemt, denk dan terug aan onze ontmoeting. Hij is voor jou. Ik heb er genoeg van.” sprak prof. Plezier en wenste Merel nog veel plezier en voorspoed.
Prof. Plezier draaide zich om en liep terug de boomstam in. Hij draaide zich nog één keer om “Blijven spelen he!” Hij sloot de deur en weg was hij.
Had Merel dit nou gedroomd? Ze geloofde helemaal niet in sprookjes. En spelen? Daar was Merel toch veel te oud voor geworden.
Thuis vertelde Merel enthousiast over haar ontmoeting met prof. Plezier. Niemand geloofde haar. Ook Merel raakte er van overtuigd, dat ze haar ontmoeting met prof. Plezier gedroomd moest hebben.
Het leven van Merel ging verder. De woorden van prof. Plezier is ze nooit vergeten.
Af en toe bezocht Merel de bewuste boom. De deur in de stam, waardoor prof. Plezier vertrok, was overwoekerd met mos en stekelig struikgewas. Voor ieder ander was hij onzichtbaar geworden.
Oma Saartje schrok en keek op horloge.
“Katinka, het is al laat! Ik ga je moeder bellen. Je wordt vast en zeker gemist.”
Katinka wil spelen!
“Is het écht waar” vroeg Katinka, “dat je moet blijven spelen?”
“Jazeker,” glunderde oma Saartje “daar blijf je jong bij.”
“Weet u,” sprak Katinka “ik heb helemaal geen tijd om te spelen. Ik moet leren, heel hard leren. Anders moet ik naar een andere school. Daarom speel ik nooit meer. Ik zou het wel heel graag willen maar ….”
“Wat bezielt toch iedereen” sprak oma Saartje streng “Katinka, vind een manier om te blijven spelen. Je zult merken, dat spelen de koninklijke weg is naar voorspoed en geluk. Laat plezier je kompas zijn.”
“Komt prof. Plezier weer terug?” vroeg Katinka hoopvol.
“Ik weet het niet. Het zou geweldig zijn”, sprak oma Saartje, “maar nu is het de hoogste tijd om naar huis te gaan. Je moeder staat voor de deur.”
Oma Saartje opende de deur en Katinka rende enthousiast op haar moeder af.
“Het was gezellig met uw dochter. Dag Katinka, gezellig dat je er was! Kom gerust nog eens langs.”
Oma Saartje liep mee naar buiten en zwaaide Katinka en haar moeder gedag, totdat ze uit het zicht verdwenen waren.
Oma Saartje maakte een vreugdesprongetje. Enthousiast pakte oma Saartje de Wonderlijke Wensbox. Ze haalde haar kwasten, verft, potlood en papier tevoorschijn.
Alles wat ze nodig had om verder te werken aan haar nieuwe kinderboek.
Zo eindigt het tweede deel uit vertelling van Oma Saartje vertelt. In het volgende verhaal lees je meer over de Wonderlijke Wensbox. Oma Saartje laat in haar verhaal de Wonderlijke Wensbox tot leven komen. Ze heeft een plan.
De kracht van verhalen
Het maken van verhalen helpt ons bewust te worden van wat we ten diepste willen. Het helpt ons de weg te wijzen naar een betekenisvolle bestemming. Wanneer we verhalen tot leven brengen vergroten we het inzicht in wat ons roert en geven we onszelf de mogelijkheid om keuzes te maken die liggen in het verlengde van onze drijfveren.
Het doel van de persoonlijke ontdekkingsreis is om datgene te doen (buitenwereld), dat overeenstemt met wie je werkelijk bent (binnenwereld).
Het spelen met verhalen stimuleert de creatieve en intuïtieve ontwikkeling dat zo waardevol is bij het ontwikkelen van een sterk innerlijk kompas.
Het harmonisch afstemmen van de buitenwereld op de binnenwereld is een heel avontuur. De grootste uitdaging is het overwinnen van onze eigen weerstand.
Albert Einstein, gaf al aan dat spelen is de hoogste van onderzoek is. Tegelijkertijd kan het spelen veel weerstand oproepen. In onszelf en buiten onszelf.
De avonturen van Katinka en prof. Plezier laten de stappen en thema’s zien die je kunnen helpen om de weerstanden te overwinnen om te spelen, jezelf te kunnen zijn en te kunnen schitteren in je eigen verhaal.
Verhalenlijn —
De avonturen van Katinka
De avonturen van Katinka gaan over Katinka (8). Katinka wil rijk en gelukkig worden. Als blijkt, dat Katinka helemaal niet goed kan leren verliest ze haar dromen.
Op wonderlijke wijze komt Katinka in Boxdorp terecht, waar ze op zoek moet naar prof. Plezier.
Ze krijgt een belangrijke opdracht mee naar huis. Katinka moet haar grootste weerstand overwinnen en weer gaan spelen. Prof. Plezier helpt haar zo goed als hij kan.
