Susanne van Lent
Uit: Pabode, intern blad van de Pabo-opleiding HAN
De laatste weken heb ik een aantal collega’s gezien. We spreken af bij een café, we maken een wandeling of komen bij iemand thuis. Heerlijk om het hele lijf van mijn collega’s te zien, na 3 maanden vooral hoofden. Ik zie benen!
Benen in een broek die net te sjabbie is voor het werk maar prima kan voor rundum Hause en blote benen want eindelijk kunnen we de rokjes nu ook op werkdagen aan zonder met kippenvel in het i/o te zitten.
Van de week was ik met Ellie bij Paul op bezoek. We hingen in de keuken terwijl hij koffie zette en ons oog viel op een kunstboek. Van het een kwam het ander en we wisselden onze eigenaardigheden uit rondom huishoudelijk werk.
Paul verklapt dat hij zijn zakdoeken strijkt en zorgt voor een passende handdoek bij de theedoek aan het haakje. Ellie vertelt vol verve dat ze haar bonte was in de volgorde van de regenboog ophangt en als het niet klopt ze de moeite neemt een en ander opnieuw te rangschikken. Ik biecht op dat de opgevouwen handdoeken en theedoeken bij mij altijd met de afgeronde kant naar voren in de kast moeten liggen.
De volgende keer als ik Ellie in het scherm zie, zie ik toch ook een beetje een regenboog en als Paul zijn gezicht afwendt om zijn neus te snuiten, glimlach ik om de vouw in zijn zakdoek.
Lang leve de huiselijke inkijkjes van je collega’s, het zijn net mensen!
