Fred de Haas, gedicht en foto’s
In Utrecht aan Achter Sint Pieter,
op een hoek met een pilaar,
stond de winkel in Klassieken
van een joodse handelaar.
Soms reisde hij naar Leiden
weer naar een veiling toe;
contacten zou hij mijden:
hij was soms best wel moe.
In zijn etalage stond
te pronk ‘Pallas Athene’[1]
met rechte neus en fraaie mond
(hij bracht haar mee uit Wenen[2]).
En ’s-winters was het bitterkoud,
maar gloeien deed de kachel;
we hebben menig uur gekout
en heel wat afgelachen.
In de oorlog dook hij onder
(en het bed in met de vrouw
van iemand die wel zonder
zijn eega verder wou).
Zij werd zijn echtgenote
(hij noemde haar ‘mijn Puck’);
haar naam is mij ontschoten,
maak ik me daarom druk?
Hij was van vele markten thuis
en hield van Schopenhauer[4];
zijn Weens accent maakte wel juist
deez’ levensles getrouwer:
‘’k herinner mai een Liebelei[5]
en had het graag gedaan,
maar die verdammte Loreley[6]
die hield de Hose[7] aan!
Ik lag op haar te raiden,
zij bood wat tegensjpel:
je hebt soms van die maiden …
Sie machen nix … maar willen wél!’
Maar ja, aan alles komt een end
en hij verkocht zijn nering
aan een docent uit Purmerend
(te kwistig met de ‘tering’[8]).
Ik heb hem nog vaak opgezocht
(hij toog naar Sprang-Capelle);
daar eindigde zijn levenstocht
(‘k zal nú het slot vertellen).
De dag dat Korngold ging sterven,
belde Puck, zo heel gewoon:
‘je hoort zijn laatste ademtocht …
helaas … per telefoon’.
Noten
[1] Griekse godin van de wijsheid
[2] Korngold kwam uit de wijk Grinzing in Wenen
[3] Bron: Arthur Schopenhauer (1859) — foto Johann Schäfer
[4] Duits filosoof (1788-1860)
[5] Duits voor ‘flirt’
[6] Een geestige reminiscentie aan het beroemde gedicht van Heinrich Heine ‘Die Loreley’. De zang van de schone nimf Loreley, hoog op een rots in de Rijn gezeten, bracht de voorbijvarende schippers zo van de wijs dat ze tegen de rots te pletter sloegen.
[7] Duits: ‘broek’
[8] De docent zette de tering niet naar de nering en ging al gauw failliet
