Susanne van Lent
Uit: Pabode, intern blad van de Pabo-opleiding HAN, 18 april 2018
Om zijn dagen te vullen heb ik al de nodige huishoudelijke klusjes met liefde aan hem overgedragen, maar we zijn ook actief op zoek naar meer substantiële activiteiten. Zo zaten we maandagmiddag bij een bakkerij waar hij vanaf komende donderdag gaat werken.
Terwijl we een rondleiding krijgen in de bakkerij bedenkt mijn zoon dat hij zin heeft in chocolat chip cookies. Zijn lievelingskoekjes. Hij heeft mij al wel eens geholpen met het bakken hiervan, maar dan vooral door het opeten van het deeg.
Na het gesprek bij de bakkerij fietst hij langs de winkel en haalt de benodigde ingrediënten in huis. En vanochtend begint hij vol zin met de voorbereidingen nadat hij via zijn bluetooth box de muziek aan heeft gezet.
Nadat ik het recept aan hem heb geappt moet ik naar mijn werk voor een overleg.
In een rap tempo geef ik nog wat instructies en terwijl ik de deur uitloop roep ik “Je kunt me niet bellen maar wel appen” en kijk nog even over mijn schouder naar hem in de keuken.
Als ik 10 minuten later op mijn werk ben zie ik dat hij al gebeld heeft.
Ik vraag via de app wat er aan de hand is en ik reageer kort op zijn vraag omdat ik in overleg zit.
Als ik een tijdje later weer kijk, zie ik dat hij mij een kort filmpje heeft gestuurd. Ik zie een pollepel die ronddraait in een bruine massa met daaronder het zinnetje: “is het zo goed?”
Glimlachend denk ik terug aan het gesprek van gistermiddag in ons deeltijdteam over wat studenten moeten laten zien om te voldoen aan het criterium “De student kan vernieuwende ICT-middelen doelgericht inzetten.”
Check, een meester koekenbakker!
