Joke en Herman Koppius, tekst(verwerking) en foto
Nieuwjaarsgroet, december 2001
‘In het Noordwesten waar de Zwarte Bergen in de zee uitlopen, bevindt zich een diepe kloof, die Waaigat genoemd wordt. Oude zeelieden zeggen, dat daar de orkanen geboren worden, maar de geleerden spreken dit tegen. Wetenschappelijk is slechts vastgesteld, dat het er altijd waait ― uit het zuiden, wanneer de wind van de zee komt en uit het noorden, wanneer het een landwind is. Een prettige plek is het dan ook niet; reizigers en toeristen nemen een andere weg wanneer ze naar het noorden moeten, en schepen blijven ver uit de buurt van de klippen, die de kust onveilig maken!’[1]
Wanneer het getij verloopt, verzet men zijn bakens. Het hangt in de lucht: de warmte is al aan het zilver langs de wolken te voelen.
Wij zijn blij, dat je dit verandertraject met ons kunt meemaken.
En op het pad in de zon waait de wind in 2002 ― wat ons betreft ― je voor de verandering stevig in de rug!
[1]Uit: De wind der verandering, Marten Toonder
Editie: 1996, 1997, 1998, 1999, 2000, 2001, 2002, 2003, 2004, 2005, 2006, 2007, 2008, 2009, 2010, 2011, 2012, 2013, 2014, 2015, 2016, 2017, 2018, 2019, 2020, 2021
