Susanne van Lent
Uit: Pabode, intern blad van de Pabo opleiding HAN, juni 2017
Wat maakt nou dat ik bijna moest huilen vanmiddag?
Ik stelde mijzelf die vraag terwijl ik mijn baantjes trok in het Goffertbad. Altijd een heerlijk reflectiemoment terwijl het water mijn lichaam los maakt en de beweging me helpt dichter bij mijn gevoel te komen.
Ik dacht terug aan de lunchbijeenkomst waarin wij elkaar diep in de ogen keken rondom de ontstane spanning die het gesprek over de bezuinigingen teweeg brengt.
De volle aandacht en het durven uitspreken van onze persoonlijke pijn in deze complexe toestand raakten me.
Mijn verantwoordelijkheidsgevoel dwingt mij om na te denken over het feit dat ook ìk een constructieve bijdrage kan leveren door ergens anders te gaan werken.
Terwijl ik mijn arm in het water sla, zie ik in een flits mijn collega Lidy voor me met haar prachtige rode jurk. Lidy heeft het over de passie die ze in zichzelf en ons allen voelt en de drive om juist wel op de Pabo te willen blijven.
Opnieuw prikken de tranen in mijn ogen vanachter mijn zwembril.
Wat raakt mij nu zo vraag ik mij opnieuw af.
De woorden van de Franse filosoof Lyotard komen in mij op. Lyotard zegt dat er onderscheid gemaakt moet worden tussen de logos, de algemeen verstaanbare taal, en de fonè, het stemgeluid als signaal van verlangen, pijn en vreugde.
Terwijl ik luister naar het gesprek en zelf iets verstandigs probeer te zeggen over vertrouwen voel ik de bedruktheid in mij toenemen. Er hangt een vreugdeloze stemming, waarin de onuitgesproken pijn van mijn collega’s voelbaar is.
Zoals kinderen niet de woorden hebben om te zeggen wat ze dwars zit, maar hun onmacht benadrukken door, zo zegt Lyotard, ‘in hun totale aanwezigheid geluiden voort te brengen’, zo zou ik het liefst nu hard gaan huilen, als ik rondkijk en mijn fantastische collega’s om me heen zie.
Het gaat hier niet om het logische, maar om het totaal menselijke waarbij de ondoorgrondelijkheid van het gevoel een grote rol speelt.
Mijn verantwoordelijkheidsgevoel zet een streep door mijn kinderlijke drang om weg te willen kijken. De logos wint het van de fonè. Tranen vermengen zich met de condens in mijn zwembril.
Banning, H., & Banning-Mul, M.(2010). Narratieve begeleidingskunde. Amsterdam: Boom/Nelissen.
