Susanne van Lent
Wijsheidsweb, 22 juni 2018
Tijdens het bekijken van de recente tweets viel mijn oog op deze:
Maar ‘t allermooiste moment van de diploma-uitreiking VWO en misschien wel van dit schooljaar was toen mijn broodnuchtere collega wiskunde bij z’n toespraak zich realiseerde dat het enorme wiskundetalent Floris volgend jaar niet meer zijn lessen volgt. Hij schoot vol. Daarna wij.
https://twitter.com/arjanvandermeij/status/1014752416594628608?s=09
Wat zou in hem zo geraakt worden toen hij zich dat realiseerde vroeg ik mij af?
Natuurlijk kan ik niet in het hoofd kijken van die man, maar erkenning was het woord dat in mij opkwam.
Ik zag zo voor me dat deze Floris kritische vragen kon stellen in zijn lessen en dat ze samen konden bomen over een som die voor de meesten een onoplosbaar gedrocht was.
En dat dat zo heerlijk was om die passie voor de wiskunde te delen en bij elkaar te voelen. In tegenstelling tot wat vaker het geval is, namelijk dat leerlingen wiskunde ervaren als een noodzakelijk kwaad en met hangen en wurgen een voldoende halen op hun eindlijst. En dat die Floris een verademing is in zijn nakijkwerk van puntjes scharrelen om zijn leerlingen door het examenjaar door te loodsen.
In het afgelopen jaar heb ik hier en daar wel eens een moeilijk moment gehad in contact met een collega. Als ik reflecteerde op het gebeurde kwam het via allerlei bochten en zijpaadjes altijd uit op dat ene: erkend willen worden, niet erkend voelen, geen erkenning ervaren.
Iedere keer weer was ik verrast door dit simpele constateren terwijl de weg er naar toe vaak met de nodige hersenspinsels en gedachtekronkels gepaard ging.
Bij deze een gouden tip voor het komende schooljaar: als je niet weet waar het over gaat, gaat het over erkenning (tevens titel van een van de hoofdstukken van een boekje van mijn man J).
