Susanne van Lent
Uit: Pabode, intern blad van de Pabo-opleiding HAN, 25 januari 2019
“Martine, hoe kijk jij terug op de bijeenkomst?”,
app ik haar dinsdagavond laat.
De volgende ochtend word ik met een bonkend hoofd wakker alsof ik zes bier heb gedronken. Tijdens het ontbijt kijk ik op mijn mobiel. Martine heeft gereageerd:
“Ik heb er wel een katerig gevoel aan overgehouden”.
Mijn hoofd zit zo vol en vast dat er geen beweging te krijgen is in mijn gedachten. Gelukkig ga ik sinds kort naar yoga. Nadat ik onder begeleiding van de altijd lachende yogajuf wat zonnegroeten heb gedaan, klaart mijn hoofd op.
’s Middags heb ik toetsgesprekken met studenten over hun ontwikkeling in communiceren en afstemmen met kinderen.
Een meisje treft me met haar reflectie die ons katerige gevoel verklaart. Ze staat voor het digibord en vertelt over haar ervaringen.
“Ja, en ik was in mijn hoofd zo bezig met wat ik wilde doen en hoe ik dat had bedacht dat ik helemaal niet kon reageren op wat er in de klas gebeurde”.
Ik zag Martine en mij daar samen voor die groep staan. We hadden de bijeenkomst meer dan goed voorbereid, er meerdere malen over gebeld, een afspraak gehad en zelfs op de middag voor de bijeenkomst nog zitten sleutelen aan de powerpoint om het geheel te finetunen en af te dichten.
Gelukkig hebben we met Samen Opleiden een leven lang leren hoog in het vaandel!
