Susanne van Lent
Uit: Pabode, intern blad van de Pabo-opleiding HAN, 14 december 2018
Toen ik net op de Pabo begon ben ik een keer met Bert mee gegaan op lesbezoek om de kunst af te kijken. Hij vroeg aan de student wat een gouden moment was in de stage.
Ik vond het een mooie vraag en zag het goud glimmen terwijl de student stralend een anekdote vertelde. Bij mijn start als stagebegeleider gebruikte ik deze vraag ook maar langzamerhand verwaterde die gewoonte. Laatst zag ik het weer eens voor mijn eigen ogen verschijnen.
Na een gezellig onderonsje had ik Chey uitgedaagd een activiteit te bedenken om te werken aan de groepsdynamiek in een wat stille klas. Nadat we er in een volgende les nog een keer over hadden gesproken kwam hij de week daarop met een big smile binnen.
Vandaag ging het gebeuren. Chey stal de show en had de hele klas in beweging met een fantastische werkvorm waarin we binnen de kortste keren fanatiek streden tussen de jongens en de meisjes om de eer. Ik genoot intens van het enthousiasme en als ik om me heen keek iedereen met mij.
Na afloop van de les stond ik nog even te praten met Chey en een klasgenoot van hem, die mij eigenlijk nog nooit was opgevallen.
Ik raakte de arm van Chey lichtjes aan terwijl ik hem complimenteerde.
“Goed hoor, je nam echt de leiding. Mooi om te zien.”
De klasgenoot knikte instemmend, terwijl hij met zijn handen diep weggedoken in de zakken voor zich uit keek.
“Dat zou ik nou nooit durven zo”,
vervolgde hij, terwijl hij opkeek.
Ik keek naar hem op en voelde dat hier iets groots gebeurde.
Bewustwording en de moed om dit uit te spreken. Goud.
