Susanne van Lent
Uit: Pabode, intern blad van de Pabo-opleiding HAN, op ww 15-02-2020
Deed ik nou net mijn ogen dicht?
Wat is dat voor gekkigheid?
Ik zit met collega’s van het deeltijdteam in een vergadering.
Fedor en Marijke hebben net iets verteld over ons nieuwe plan om vanuit doelen met elkaar te gaan samenwerken en willen nog iets uitleggen over feedback geven.
Marijke:
‘We doen even een rollenspel.’
Marijke schuift haar stoel naar achteren en ik zie vanuit mijn ooghoek Fedor hetzelfde doen.
Prompt schuif ook ik mijn stoel een beetje naar achteren en buig met mijn bovenlijf achterover. Alsof ik ze zoveel mogelijk speelruimte wil geven.
Ik richt mijn blik op mijn dichtgeklapte laptop en precies op het moment dat ze gaan ‘spelen’ realiseer ik me dat ik mijn hoofd nog ietsje verder naar beneden buig en mijn ogen dichtdoe.
Waarvoor sluit ik mijn ogen? Wat is het dat ik niet wil of kan zien?
Is het dezelfde spanning die ik ervaar als studenten iets gaan presenteren?
Het ongemak dat ik bij hen meen te voelen neemt dan plaatsvervangend bezit van mij.
Ik open mijn ogen en kijk om me heen. Ik zie mijn collega’s kijken naar Fedor en Marijke en kijk dan zelf ook. Hun ontspanning weerspiegelt zich in mij.
Ja, ik mag gewoon kijken.
[1] Bron: ogen dicht ogen open
