Susanne van Lent
Uit: Pabode, intern blad van de Pabo-opleiding HAN, 6 januari 2019
Mijn dochter heeft sinds kort een vriendje. In de kerstvakantie kwam hij bij ons eten.
Mijn man en ik komen thuis van de middagfilm en nadat we kort hebben kennisgemaakt, duik ik in de keuken om de laatste dingen voor het eten af te maken.
Aangezien we wat later thuis komen dan verwacht heeft mijn dochter de ovenfriet al klaar en begint de rest van het gezin alvast te eten.
Vanuit de keuken mompel ik met een licht ironische ondertoon:
‘Weer lekker geregeld, jullie aan het eten en ik sta nog in de keuken’.
Prompt staat het vriendje op terwijl hij zegt:
‘Dan regelen we dat toch even’.
Hij doet een graai in de bak met friet en brengt mij een bordje.
Ik ben verrast. Natuurlijk door het fraaie gebaar dat hij maakt tijdens zijn eerste bezoek. Maar meer nog door het feit dat hij, met zijn impulsieve handelen, een patroon in ons gezin doorbreekt. Hij was zich daar niet van bewust en precies dat vond ik zo verrassend mooi.
In zijn onbevangenheid kon hij dat gewoon doen.
Het gewoon anders doen dan dat wij gewend zijn met elkaar.
Ik heb zin in dit nieuwe jaar en wens niet alleen ons thuis maar ons allemaal veel onbevangenheid toe.
