Fred de Haas
Mijn moeder, twintig jaren oud,
droomde van zilver en van goud,
van leven als een ‘speeltoneel’:
meeslepend! Ja, dát was haar deel …
Toen, op een dag, zo’n heel gewone,
zag zij een man (hij werkte bij Lissone),
ging hem gretig tegemoet
en deed wat iemand zoal doet.
Haar zwangerschap werd bloeiende
en ik bleef almaar groeiende
(dat wás wat in die dagen,
dat was om moeilijkheden vragen.)
Ze droomde ooit van het toneel;
dat ging niet door: ik was teveel.
Wèg dromen van ballet en Bühne
en van applaus dat almaar duurde …
Uit vrees voor praatjes die belagen,
vertrokken ze uit ’s-Gravenhage.
Utrecht werd de stad der dromen
(daar is níks van terechtgekomen).
Haar lot bleef ‘moeder’, géén applaus,
ze stopte sokken en een kous.
Haar ideaal werd nooit vervuld
en van háár lot kreeg ík de schuld.
