Susanne van Lent
Uit: Pabode, intern blad van de Pabo-opleiding HAN
Met een mooie tekening en de bijbehorende spreuk uit ‘De jongen, de mol, de vos en het paard’ startte ik de bijeenkomst met mijn studiecoachgroep. Het was kwart over zeven in de avond en ze plopten naar binnen. Ze zaten al vanaf kwart voor twee online lessen te volgen.
De spreuk gaf reacties van deze en gene en ik vertelde wat mijn voorstel was voor de avond. Ze konden kiezen uit twee opties. Terwijl ik praatte keek ik naar de stille, veelal uitdrukkingsloze gezichten. Een student zat met het snoertje van haar oortjes te zwiepen.
“Wat willen jullie?”
vervolgde ik terwijl ik nog eens wat verder richting mijn scherm boog.
Het bleef ongemakkelijk stil.
“Geef je keuze maar even aan in de chat.”
Een student typte een reactie. Daarna bleef het weer stil. Ik trok mijn wenkbrauwen op, ging bewust weer achterover zitten en keek verweesd om me heen op mijn stille werkplek.
“Wat nu”,
schoot er door mijn hoofd. Langzamerhand volgden een aantal reacties. Ik vroeg de mensen die nog niets hadden aangegeven wat zij wilden.
“Het maakt mij niet uit”
was voor mij de druppel. Het liefst drukte ik op de rode knop van VERLATEN rechtsboven in mijn scherm. In plaats daarvan hakte ik de knoop door om in break-outrooms te gaan werken.
Langzamerhand verdwenen ze uit mijn zicht.
Ik keek nog eens naar de spreuk die we net hadden besproken:
[1] Bron: Mackesy, C. (2020). De jongen, de mol, de vos en het paard, Utrecht: Kokboekencentrum.
