Susanne van Lent
Uit: Pabode, intern blad van de Pabo-opleiding HAN
Uitgerust en met een lekkere cappuccino op, had ik zin in de dag.
Het zou een volle lesdag worden.
Met een waterig zonnetje aan een blauwgrijze hemel fiets ik naar mijn werk.
Het was zo’n dag waarop het allemaal net ietsje anders liep. Het begon met een stemles aan een grote groep eerstejaars studenten. De energie in de groep was net te groot voor het lokaal.
Na deze les beneden in het gebouw, mocht ik lesgeven op de allerhoogste verdieping. En laat ik nou net mijn memorystickje beneden in de computer hebben laten zitten.
Het volgende uur bleek ik les te geven in een computerlokaal. Dat leek me niet zo geschikt. Ik haast me naar het roosterbureau om te kijken of er nog een lokaal vrij is waar ik naar de studenten kan kijken in plaats van zwarte beeldschermen met een stukje hoofd erachter.
Zo hol ik de hele dag een beetje achter mezelf aan. Aan het eind van de avond zie ik mijn deeltijdgroep. Ze vragen om overzicht en duidelijkheid. Langzamerhand voel ik dat ik het liefst onder de tafel kruip.
Het was zo’n dag waarvan ik dacht, terwijl ik in de stromende regen naar huis fiets, “Daag dag.”
