Marianne H.B. van Halewijn
Olst, 8/10 juli 2020
Verwerken
Winterkou heeft zich voor vele jaren
tot in de diepste cellen vast gevroren
ik zocht ver, verder, grenzeloos ver weg
vergeefs naar een verborgen warmtebron
die de harde ijskorst kon ontdooien
Slapeloze nachten met woelend waken
rillend van groeiangst en mateloze kou
en radeloos zoeken naar het zuiderlicht tot
bliksemsnel een onontwijkbaar denkbeeld
zich eindelijk niet meer liet verdrijven
Wat moest gedaan lag binnen handbereik
brandstof sprokkelen en met een lucifer
op eigen grond een laaiend vuur ontsteken
voedsel eraan geven met de voorraad
oud papier dat in mijn kelder lag verstopt
Blad voor blad gooi ik driftig vanachter
het scherm van mijn overvol druk leven
De neergeslagen pijnlijke verwachting
de takenlijst, het vastgestelde wangedrag
het strafregister en bewijs van onvermogen
de brandbrief onbeantwoord teruggekregen
en het feestprogramma nooit geweest
Het vuur ontfermt zich over de stapel
door de tijd vergrauwd pas nu verteerd
papier, lucht voedt de hebberige vlammen
mijn ogen tranen van het schouwspel
ik raak tot op het bot verwarmd
Milde regen dooft mijn zelf ontstoken vuur
een zachte wind steekt op, het wordt lente
